Επικήδειος στον Ανδρέα Παττίχη, από το Λευκόνοικο
Τετάρτη, 15 Μαΐου 2019, Ώρα: 4μ.μ.
Εκκλησία Αποστόλου Ανδρέα Πλατύ Αγλαντζιάς
Της κ. Ζήνας Λυσάνδρου Παναγίδη, Δημάρχου Λευκονοίκου
«Φυσάει, φυσάει και λιγοστεύει ο κόσμος. Φυσάει.
Φυσάει και μεγαλώνει ο άλλος, ο θάνατος, ο πόντος
ο γλαυκός κι ατελεύτητος.
Ο θάνατος, ο ήλιος ο χωρίς βασιλέματα»
Έφυγε ένας άλλος γεωργός της κωμόπολής μας, από αυτούς που αγαπούσαν τη γη μας και την καλλιεργούσαν με μεράκι και αγάπη, κι αυτή τους αντάμειβε με το παραπάνω σαν ήταν καλοχρονιά, σαν τη φετινή που θα γέμιζαν όλες οι αποθήκες, και οι οκτώ μεγάλες αποθήκες της Συνεργατικής μας που δεν υπάρχουν σε άλλον τόπο.
Έφυγε ο Ανδρέας Παττίχης, του Λοΐζου και της Κουλλούς, στα 86 χρόνια του, ευτυχισμένος και ευλογημένος, γιατί ήταν περιστοιχισμένος από την όμορφη οικογένειά του που μέχρι τέλους ήταν στο πλάι του, δίνοντάς μας μαθήματα, συνεχίζοντας την παράδοση του τόπου μας που θέλει τις οικογένειες δεμένες, αλληλέγγυες, αγαπημένες. Για δυόμισι μήνες που κράτησε η περιπέτεια της υγείας του και μπαινόβγαινε στο νοσοκομείο, η σύζυγός του Νίκη, τα παιδιά του Κυριάκος και Μιράντα, η νύφη του Πόλα, ο γαμπρός του Λούκας, τα εγγόνια του ήταν συνεχώς κοντά του, μέρα και νύκτα, να τον εμψυχώνουν, να του απαλύνουν τον πόνο, να τον συντροφεύουν. Μαζί και η κοπέλα τους από την Ινδία, η Νίτου, που τον αγάπησε σαν παππού της και αυτός της είχε ιδιαίτερη αδυναμία.
Έφυγε διακριτικά όπως έζησε ο Ανδρέας. Ένας άνθρωπος πράος, γαλήνιος, ίλαρος, καλοσυνάτος, φιλόξενος, χαμογελαστός, ευγενής. Άνθρωπος χαμηλών τόνων, εργατικότατος, αποφασιστικός, δοσμένος στην οικογένειά του. Ένας άνθρωπος της προσφοράς, όλα για τους άλλους, τους αγαπημένους του, τίποτα για τον εαυτό του. Θυσία στον βωμό της οικογένειάς του, για να μην λείψει τίποτα από τα παιδιά του, κυρίως μετά την προσφυγοποίησή τους…
Αλλιώς τα είχε μαθημένα τα παιδιά του. Με τη θάλασσά τους τα καλοκαίρια που νοίκιαζαν σπίτι στην Αγία Μαρίνα μας, με τις βόλτες τους, με τα όμορφα ρούχα τους, με τα παιχνίδια τους, με ό,τι επιθυμούσε η ψυχή τους. Ποτέ δεν τους χαλούσε χατίρι. Κι εκεί που είχαν ένα σπίτι παλάτι, με μεγάλες αποθήκες στο πίσω μέρος, βρέθηκαν σε ένα μικρό σπιτάκι στον συνοικισμό. Από τα ψηλά στα χαμηλά. Ανασκουμπώθηκαν με τη Νίκη του και ρίχτηκαν στο μεροκάματο. Δούλευαν στην εταιρεία Graven A. Δούλευε δυο βάρδιες. Πάλεψαν και κατάφεραν με τη σωστή νομή του οίκου τους να αγοράσουν οικόπεδο και να κτίσουν δυο σπίτια για τα παιδιά τους, μέσα στην κεντρική λεωφόρο εδώ στο Πλατύ Αγλαντζιάς. Αξιοθαύμαστοι. Μέσα στην προσφυγιά μας, πρυτάνευσε η μεσαρίτικη νοικοκυροσύνη και η αρχοντιά. Γιατί, όπως έλεγαν και οι μικρασιάτες πριν από μας, «κι αν τα δακτυλίδια έπεσαν, έμειναν τα δάκτυλα».
Άρχοντας ο παππούς Λοΐζος Παττίχης, ο Παττίχας όπως τον ξέραμε, δημιουργικός και πρωτοπόρος, με φούρνο, παγοποιείο, εργοστάσιο αναψυκτικών, χωράφια. Ο Παττίχας, όπως έχω ακουστά, ήταν εκείνος που έφερε το πρώτο τρακτέρ κι το πρώτο κομπάιν με καδένες στην Κύπρο. Στο Λευκόνοικο, όπως θυμάμαι μικρή, λέγανε ότι διάλεγε ο ίδιος τις νύφες για τους εφτά γιους του, τον Κωνσταντή, τον Αντωνή, τον Κυριάκο, τον Παναγιώτη(έναν από τους σπουδαιότερους φιλολόγους στον Ελληνισμό), τον Αντρέα, τον Μελή και τον Νίκο. Και ήταν όλες όμορφες. Ήταν μερακλής. Μάλιστα, θυμάμαι ότι τη μ. τη Μελού Καραγιώργη, από μικρή τής είπε ότι θα την κάνει νύφη του.
Για τον Αντρέα του διάλεξε τη Νίκη του Σείσου, από την οικογένεια του δασκάλου του Συμεωνίδη και τα κουβέντιασαν με τη μ. τη Φωτίκκα, τη θεία της, γυναίκα άξια και καλοδούλα από τις λίγες, φημισμένη για τις νοικοκυροσύνες της. Μάλιστα, όπως συνήθιζε να μας λέει ο Αντρέας, στα προξένια κάθισαν στο σαλόνι της Φωτίκας με τον βελουδένιο καναπέ.
Από τον γάμο τους με τη Νίκη το 1963, απέκτησαν τον Κυριάκο και τη Μιράντα και τέσσερα εγγόνια, τη Μικαέλλα, τον Αντρέα, τον Αντρέα και τον Μάριο. Τα εγγόνια του είχαν μεγάλη αδυναμία στον παππού τους, όπως κι εκείνος σε αυτά.
Αξίζει να αναφέρω την προσφορά του Αντρέα αλλά και όλης της οικογένειάς του στον Αγώνα της ΕΟΚΑ, στον οποίο ήταν οι πρωτεργάτες και οι ταγοί στην κωμόπολή μας. Μάλιστα, ο αδελφός του, κ. Μελής Παττίχης, μου είπε ότι τέσσερις φορές τους συνέλαβαν και τους εφτά αδελφούς οι Άγγλοι και τους μετέφεραν στην Αστυνομία της Αμμοχώστου, αφού υποψιάζονταν τη δράση τους, πριν να βγει καταζητούμενος ο αδελφός τους Κυριάκος.
Στην αγαπημένη μου φίλη Νίκη, στα παιδιά και τα εγγόνια του, στα αδέλφια του, Αντώνη και Μελή, που είναι παρόντες, στον ανιψιό του Λούη Κωνσταντή Παττίχη που ήρθε με τη γυναίκα του από τη Γερμανία, και τους υπόλοιπους συγγενείς, ευχόμαστε την εξ ύψους παρηγορίαν. Να ζουν και να τον θυμούνται.
Αγαπημένε μας Αντρέα, καλοτάξιδη να είναι η πορεία σου προς το Φως, προς τον κόσμο τον αληθινό, «ένθα ουκ έστι πόνος, ου λύπη ου στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος».
Μακαρία η οδός ή πορεύει σήμερον.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.
Αφήνεις μνήμη αγαθή και ζηλευτή.
Αιωνία η μνήμη σου.
Καλό παράδεισο!
Σου υποσχόμαστε ότι σαν έρθει η άγια ώρα της επιστροφής, θα σε μεταφέρουμε στο Λευκόνοικό μας!
