Επικήδειος στον Δημήτρη(Πητρή) Δημητρίου
Ιερός Ναός Αποστόλου Λουκά
Άγιος Αθανάσιος,
19 Φεβρουαρίου 2020, Ώρα: 12 μ.
Της κ. Ζήνας Λυσάνδρου Παναγίδη
Δημάρχου Λευκονοίκου
Σεβαστόν ιερατείον,
Πολυαγαπημένοι μου Λευκονοικιάτες και πολυαγαπημένες μου Λευκονοικιάτισσες,
αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,
αποχαιρετούμε σήμερα έναν καλότατο άνθρωπο της αγάπης και της εγκαρδιότητας, τον Δημήτρη Δημητρίου, τον Πητρή μας, έναν βέρο Λευκονοικιάτη που έζησε όλα του τα χρόνια στην κωμόπολή μας και ξεριζώθηκε βίαια κι αυτός όπως όλοι και όλες μας εκείνο το μαύρο καλοκαίρι της μεγάλης λαίλαπας που έπληξε το νησί μας.
Αποχαιρετούμε άλλον έναν μεσαρίτη που δεν αξιώθηκε την επιστροφή στη γη που τον γέννησε και τον ανάστησε. Που έφυγε κι αυτός με τον αγιάτρευτο καημό της προσφυγιάς.
Αγαπημένε μας Πητρή,
Φεύγεις πλήρης ημερών και πας να βρεις την αγαπημένη σου Σπυρούλα, που τη στερήθηκες πριν από 26 ολόκληρα χρόνια. Έφυγε την 1η του Οκτωβρίου 1996, κτυπημένη από την επάρατο, κι εσύ ήσουν στο πλευρό της φύλακας άγγελός της μέχρι το τέλος. Τη φρόντισες υποδειγματικά με τη βοήθεια των καλών σου γειτόνων, του Σπύρου, από τη γειτονική μας Μηλιά, και της Άννας από την Κώμα του Γιαλού.
Ήσασταν πάντα ένα πολύ αγαπημένο ζευγάρι. Οι θύμησές μου από την παιδική μου ηλικία συνδέονται μαζί σας. Στη γειτονιά της γιαγιάς και του παππού μου, πάντα με χαιρετούσατε με το χαμόγελο στα χείλη. Κάθε καλοκαίρι που ερχόταν από το Λονδίνο ο μακαριστός θείος της Σπυρούλας, ο αξέχαστος Γιώρκος ο Εξαδάκτυλος, έμενε στο σπίτι σας και εμείς ερχόμασταν και τους παίρναμε για να πάμε θάλασσα. Μια φωτογραφία που έχουμε από εκείνη την εποχή, και μας την έδωσε ο γιος του, είμαστε μαζί με τον αδελφό μου, έξω από το σπίτι σας. Πόσες φορές δεν μας φίλεψε η Σπυρούλα με τα ωραία της γλυκίσματα;
Κι ύστερα οι καλύτερες θύμησες που έχω από σας, όπως και οι πιο πολλοί και πολλές της ηλικίας μου, είναι όταν αναλάβατε την καντίνα του Γυμνασίου μας και μας είχατε σαν τα παιδιά σας. Πόσα γέλια , Θεέ μου, μαζί σας! Μας έκανες και ξεκαρδιζόμασταν με τα αστεία σου στα γέλια. Το χιούμορ σου ήταν ακαταμάχητο, Πητρή μου. Όλες αυτές τις όμορφες στιγμές θυμηθήκαμε και την τελευταία φορά που σε επισκεφθήκαμε στο σπίτι σου, όταν πια ένιωθες ότι σε εγκατέλειπαν οι δυνάμεις σου. Το σπίτι σου, όπως πάντα, φιλόξενο, ζεστό, περιποιημένο, νοικοκυρεμένο, με τα όμορφα κεντήματα και πετσετάκια της Σπυρούλας σου.
Ο Πητρής γεννήθηκε στις 2 Ιανουαρίου του 1930 στο Λευκόνοικο. Έκλεισε δηλαδή αισίως τα 90 του χρόνια. Γονείς του ο Γιώργος και η Μαρία και αδέλφια του ο Αντωνάκης, η Ελένη και η Σοφία που πέθανε στην Αγγλία. Έμαθε ράψιμο και αυτή η τέχνη τον έζησε και στην προσφυγιά, όπου έραβε στο προσφυγικό του σπίτι, παρέα με τα καναρίνια του που λάτρευε. Ευτυχώς, είχε την καλή κοπέλα που τον φρόντιζε και τους καλούς του γείτονες.
Στα αδέλφια, τα ανίψια, τα ξαδέλφια, την κοπέλα που τον φρόντιζε και τους καλούς του γείτονες, εύχομαι να τον θυμούνται με πολλή αγάπη.
Αγαπημένε μας Πητρή, καλό ταξίδι.
Χαιρετίσματα στην καλή σου Σπυρούλα.
Μακαρία η οδός η πορεύει σήμερον.
Αιωνία η μνήμη σου.
Καλό παράδεισο και καλή αντάμωση.
Πρέσβευε υπέρ ημών.
