Επικήδειος στον Γεώργιο Κ. Χοίρα από το Λευκόνοικο
Σάββατο, 17 Απριλίου 2021, Ώρα: 1 μ.μ.
Ι. Ν. Αγίων Κοσμά και Δαμιανού
Συν. Αγίων Αναργύρων Α΄, Λάρνακα
Της Ζήνας Λυσάνδρου-Παναγίδη
Δημάρχου Λευκονοίκου
Σήμερα οι ουρανοί που τόσο δύσκολα ανοίγουν, θα ανοίξουν ορθάνοικτοι για να υποδεχτούν έναν ευγενή, καλοσυνάτο, πρόσχαρο, έναν εκλεπτυσμένο άνθρωπο του Λευκονοίκου μας!
Με μεγάλη θλίψη ακούσαμε το δυσάρεστο νέο ότι έφυγε ο Γεώργιος Χοίρας, ο ράφτης. Έφυγε χωρίς να γυρίσει πίσω στον τόπο που τον γέννησε. Ακόμη ένας πρόσφυγας θα κοιμηθεί μακριά από την πατρώα γη.
Από αρχαιοτάτων χρόνων συνηθιζόταν ο επικήδειος για τους κεκοιμημένους. Για τη ζωή, τη δράση και την προσφορά τους. Οι πρόγονοί μας πίστευαν ότι η αρετή, η τιμιότητα και η προσφορά πρέπει να επιβραβεύονται, γιατί όπου βραβεύεται η αρετή εκεί ξεφυτρώνουν άριστοι άνθρωποι.
Κι εμείς στον Δήμο Λευκονοίκου θέλουμε με τον λόγο μας να τιμήσουμε τον αγαπημένο μας Γιώργο, τον ενεργό πολίτη, τον ιδεολόγο και οραματιστή, τον αγωνιστή της αριστεράς, τον πιστό στα οράματα της νιότης του. Τα λόγια είναι πολύ φτωχά για να αποδώσουν το μεγαλείο της ψυχής του, τις αρετές της.
Ο Γιώργος γεννήθηκε στις 4 Μαρτίου 1935, έκλεισε δηλαδή τα 86 του χρόνια. Νιώθω πολύ τυχερή που τον επισκέφθηκα πριν από λίγο καιρό, πριν ακόμη επιδεινωθεί η κατάσταση της υγείας του. Μιλήσαμε τόσο όμορφα. Εκεί δίπλα του η καλή του Τζώγια, πιστή σύντροφος και συμπαραστάτης του, να τον βοηθά να θυμηθεί πράγματα. Κι εκείνος να ανοίγει την καρδιά του και να μου εξομολογείται τον πόνο που ένιωσε, όταν είδε τη μηχανή του ραψίματός του στο σπίτι του στο Λευκόνοικο, στον τόπο που την είχε αφήσει, φεύγοντας.
Παιδί μιας πολύτεκνης οικογένειας με άλλα επτά παιδιά, τον Βάσο, τον Αντρίκκο, τον Πέπη, τον Παράσκο, τον Παύλο, τη Γιώτα και τον Σίμο, πήγε να συναντήσει τους γονείς του, τον Κυριάκο και την Παρασκευή, τη γνωστή μας στη γειτονιά Σιεγκού, λίγους μήνες μετά τον αδελφό του Παράσκο. Η οικονομική κατάσταση της οικογένειάς του δεν του επέτρεψε να αποκτήσει ανώτερη μόρφωση, αλλά απέκτησε παιδεία από τα διαβάσματά του, ώστε χαιρόσουν να μιλάς μαζί του. Στο ντοκιμαντέρ που ετοιμάσαμε το 2017 άφησε να απλωθεί όλη η αρχοντιά της ψυχής του.
Όπως μου είχε πει, έμαθε ράψιμο στη Λευκωσία και μετά άρχισε να εργάζεται. Νυμφεύτηκε την όμορφη Λευκονοικιάτισσα Κυριακή του Κκαντή, όπως την ξέραμε, μια πολύ καλή κοπέλα, και ζούσαν στο σπίτι τους στον κύριο δρόμο προς το Πανόραμα, απέναντι από του μ. Παούσιη. Μαζί απέκτησαν δύο κόρες, την Πανίτσα και την Εύη.
Αγόρασε τη μηχανή του που τόσο πόνεσε, όταν την έχασε, και δούλευε ως ράφτης στο Λευκόνοικο. Μετά βρήκε δουλειά στο Συνεργατικό στο Βαρώσι που πουλούσε υφάσματα. Πήρε, μάλιστα, και την οικογένειά του εκεί για 6 χρόνια, αλλά δύο χρόνια πριν από την εισβολή, αγόρασε αυτοκίνητο και επέστρεψαν στο σπίτι τους στην κωμόπολή μας, και πηγαινοερχόταν στο Βαρώσι.
Η προσφυγιά τον έριξε στην Ξυλοτύμπου, όπου έκτισε μια παράγκα για να ζήσει την οικογένειά του. Ύστερα πήγαν στην Αραδίππου, μέχρι που τους έδωσαν σπίτι εδώ στον Συνοικισμό Αγίων Αναργύρων Α΄. Αγόρασε μηχανή, και ενοικίασε μαγαζί που το έκανε ραφείο, και λόγω του πρόσχαρου χαρακτήρα και της καλής δουλειάς του, πήγαινε πολύ καλά.
Στο μεταξύ μεγάλωσαν οι κόρες του, παντρεύτηκαν και του έκαναν 4 εγγόνια και σήμερα 3 δισέγγονα, τα οποία υπεραγαπούσε. Όμως, κακιά μοίρα ζήλεψε την ευτυχία τους και πήρε τη γυναίκα του στα 64 της χρόνια, τον Μάρτη του 1999. Μεγάλο πλήγμα για όλη την οικογένεια!
Παρόλα τα κτυπήματα της μοίρας, ήταν πάντα εύχαρις και δραστήριος, ενεργός πολίτης, ιδρυτικό μέλος του Σωματείου μας στη Λάρνακα, μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου του Σωματείου, και από αυτούς που δούλεψαν για την ανέγερση του Οικήματος του Σωματείου μας. Το 1992, την 1η Ιανουαρίου, επί δημαρχίας του αείμνηστου Δημάρχου μας Λυκούργου Κάππα, κατόπιν συμφωνίας των κομμάτων, τον βρίσκουμε δημοτικό σύμβουλο, και συνέχισε m;exri to 2006.
Όσα και να πούμε για τον αγαπημένο μας Γιώργο είναι πολύ λίγα. Τον θυμόμαστε πάντα καλοντυμένο, ευπρεπή και αξιοπρεπή με τα κουστούμια του, έναν άνθρωπο αγαπητό σε όλους, με λεπτούς τρόπους, χαμογελαστό, έναν άνθρωπο των ανοικτών οριζόντων, της πειθούς, μοντέρνο, εξελιγμένο, καλό οικογενειάρχη που λάτρευε τις κόρες του και τους εξασφάλισε μια άνετη ζωή, με όμορφες αναμνήσεις από τα παιδικά τους χρόνια, με πολλές εκδρομές σε όλη την Κύπρο σε μοναστήρια και εκδρομικούς χώρους.
Μετά τον θάνατο της γυναίκας του, παντρεύτηκε για δεύτερη φορά μια καλή κοπέλα που τον συντρόφεψε τα τελευταία χρόνια της ζωής του, την καλή του Ζώγια, στην οποία, όπως και στις κόρες του, Πανίτσα και Εύη, τα εγγόνια και τα δισέγγονά του, τα αδέλφια, τις νύφες, τα ανίψια του, ευχόμαστε να ζει πάντα στις καρδιές τους, και όσο κι αν είναι πολύ δύσκολος ο αποχωρισμός από τον αγαπημένο τους, να τους παρηγορήσει ο Κύριος και Θεός μας.
Αγαπημένε μας Γιώργο,
Καλό ταξίδι στο Φως το αληθινό.
Ας είναι ελαφρύ το φιλόξενο χώμα της Λάρνακας που θα σε σκεπάσει.
Μακαρία η οδός η πορεύει σήμερον.
Καλό παράδεισο!
Αφήνεις μνήμη αγαθή!
