Επικήδειος στον Κυριάκο Καζαμία, από το Λευκόνοικο
Πέμπτη, 21 Φεβρουαρίου 2019
Ιερός Ναός Σωτήρος
Της κ. Ζήνας Λυσάνδρου Παναγίδη, Δημάρχου Λευκονοίκου
«Μια λάμψη ο άνθρωπος κι αν είδες, είδες», Ελύτης
Έφυγε ένας άλλος συνδημότης μας, χωρίς να δει την επιστροφή στο Λευκόνοικο. Μακριά από το Λευκόνοικο. Μακριά από τη γη του, την περιουσία του. Γιατί ο Κυριάκος Καζαμίας αυγάταινε την περιουσία του, αγόραζε χωράφια που τα καλλιεργούσε με πολύ μεράκι και αγάπη, όπως φάνηκε πολύ εναργώς στη συνέντευξη που του πήραμε για την ετοιμασία του ντοκιμαντέρ μας. Θυμόταν κάθε σπιθαμή της γης μας, το όνομά της, τις λεπτομέρειες όλες.
Η περίπτωση του μ. Κυριάκου δείχνει όλη την τραγικότητα όλων των γεωργών μας που από εκεί που ήταν αφέντες στη γη τους, ξαφνικά πήραν την τσεντούδα τους για το καθημερινό μεροκάματο για να ζήσουν την οικογένειά τους. Ο Κυριάκος είχε τρεις κόρες, τη Φωτούλα, τη Γιόλα και τη Βάσω, που έπρεπε να μορφωθούν και να αποκατασταθούν. Μετά την προσφυγιά έμεναν για κάποια χρόνια στο Παλαιχώρι στο σπίτι της αδελφής του Χρυστάλλας, από όπου τα κορίτσια πηγαινοέρχονταν καθημερινά στη Λευκωσία στο Λύκειο Κύκκου. Εκεί που είχαμε το δικό μας Γυμνάσιο και θα πήγαιναν σε πέντε λεπτά, ήθελαν κάθε πρωί να ξυπνούν από τα χαράματα για να πάνε στο σχολείο τους.
Όταν έγινε ο Συνοικισμός της Ανθούπολης τούς έδωσαν ένα σπίτι για να ζήσουν. Μαζί με τη γυναίκα του Φροσού, το γένος Χατζηχαραλάμπους, με την οποία παντρεύτηκαν το 1957, αξιώθηκαν να αποκτήσουν έξη εγγόνια και τρία δισέγγονα. Τα τελευταία χρόνια ταλαιπωρήθηκε πολύ με την υγεία του, κυρίως μετά που έφυγε η γυναίκα του πρώτη για τον ουρανό, πριν από τέσσερα χρόνια.
Ο Κυριάκος ήταν ένας άνθρωπος ήσυχος, πράος, μετρημένος, σοβαρός, αξιοπρεπής, με ηθικές αξίες, πάντα ενημερωμένος για όλα τα θέματα, ευγενικός και καλόκαρδος, άνθρωπος της οικογένειας. Η ιστορία της οικογένειάς του από μικρή με άγγιζε, όταν την άκουγα, αφού η αδελφή του η Αντριανή ήταν γειτόνισσά μου και μητέρα της φιλενάδας μου της Λένιας Κατσίφλη.
Ο Κυριάκος γεννήθηκε στις 31 Ιουλίου του 1932. Γονείς του ο Βασίλης Καζαμίας και η Φωτεινή Κυρλιτσιά, η οποία πέθανε και άφησε τρία ορφανά, την Αντριανή, 9 χρονών, τον Κυριάκο 7 χρονών και τη μικρότερη Χρυστάλλα 4 χρονών. Τα παιδιά τα μεγάλωσε ο πατέρας τους μαζί με τις γιαγιάδες τους.
«Σκιάς όναρ άνθρωπος», σύμφωνα με τον αρχαίο λυρικό ποιητή, τον Πίνδαρο. Δηλαδή ο άνθρωπος είναι το όνειρο μιας σκιάς. Έτσι και ο Κυριάκος Καζαμίας κίνησε για να ανταμώσει τη γυναίκα του και τους προγόνους του, να χαρεί τη μάνα που στερήθηκε στα παιδικά του χρόνια. Γι’ αυτό, αγαπημένες μου Φωτούλα, Γιόλα και Βάσω, εύχομαι σε σας, τους γαμπρούς του, τα εγγόνια και τα δισέγγονά του και την αδελφή του, την αγαπημένη μας Χρυστάλλα, να αντέξετε τον πόνο του χωρισμού, μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία, όπου όλοι θα συναντηθούμε με τους αγαπημένους μας που έφυγαν. Να ζείτε να τον θυμάστε.
Καλό ταξίδι, αγαπημένε μας Κυριάκο Καζαμία. Ξεκίνησες για την αιωνιότητα.
Ο Θεός να σε κατατάξει στους κόλπους του και στις τάξεις των εκλεκτών του.
Παραδεισένια να είναι η ζωή σου, μετά τις ταλαιπωρίες με την υγεία σου.
Πας εκεί «ένθα ουκ έστι πόνος, ου λύπη ου στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος, όπως μας λέει η Εκκλησία μας.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει, μέχρι την ώρα που θα γυρίσουμε στο Λευκόνοικό μας.
Αιωνία η μνήμη σου.
