Επικήδειος στον Λευτέρη Σπανό από την Κυρά Μόρφου, γαμπρό του Λευκονοίκου
Δευτέρα, 26 Οκτωβρίου 2020, Ώρα: 2μ.μ.
Ιερός Ναός Αγίου Γεωργίου Λατσιών
Της Ζήνας Λυσάνδρου_Παναγίδη
Δημάρχου Λευκονοίκου
Κάθε φορά που γράφω έναν επικήδειο σκέφτομαι τα όσα είπε ο Περικλής στον Επιτάφιό του για τους νεκρούς του πρώτου έτους του Πελοποννησιακού πολέμου. Όσοι ήξεραν και αγαπούσαν τον νεκρό, μπορεί να βρουν ότι όσα θα πεις είναι λίγα σε σχέση με την αξία του, ενώ οι ξένοι μπορεί να θεωρήσουν ότι υπερβάλλεις.
Στην περίπτωση, όμως, του αγαπημένου σε όλους μας Λευτέρη, όσα και να πούμε για την ανθρωπιά, την καλοσύνη, την ευγένεια και το μεγαλείο της ψυχής του θα είναι πολύ λίγα. Ήταν Άνθρωπος με Α κεφαλαίο. Με ήθος απαράμιλλο, πραότητα, εγκαρδιότητα, χιούμορ, απλοχεριά, αγάπη για όλους, εργατικότητα, τιμιότητα, ενσυναίσθηση και διάθεση προσφοράς στους γύρω του.
Πώς να τον ξεχάσω, όταν, για να κοιμάται ο γιος μου πιο πολύ το πρωί, ερχόταν μετά τις 9 π.μ. ο Λευτέρης και τον έπαιρνε στο νηπιαγωγείο, βάζοντάς τον στον ώμο του, με τόση αγάπη και τρυφερότητα, τόση φροντίδα! Πόσο ευλογημένος ήταν ο γιος μου που του επιφύλασσε τέτοια στοργή και έγνοια, σαν να ήταν παιδί του! Τα τελευταία, κυρίως, χρόνια στη Φωτεινή Ηλιακτίδα ήταν ο παππούς όλων των παιδιών που τον λάτρευαν.
Έφυγε πολύ νωρίς ο Λευτέρης. Πάλεψε παλληκαρίσια για εφτά μήνες να κρατηθεί στη ζωή, μετά το εγκεφαλικό που έπαθε, ενώ οι γιατροί του έδιναν ένα 3% να ζήσει. Διέψευσε τους θεράποντες γιατρούς του, γιατί ήθελε να ζήσει. Ήθελε τόσο να ζήσει ο Λευτέρης! Για την αγαπημένη του Άννα, για τα λατρεμένα του παιδιά, τον Νικόλα και την Άντρη, για την εγγονούλα του Άννα, που της είχε μεγάλη αδυναμία, και ήταν το τελευταίο άτομο που φίλησε, πριν έρθει το κακό. Την Αννούλα του που την κρατούσε από το χέρι και πήγαιναν περίπατο. Άντεξε εφτά μήνες ο Λευτέρης, παρά τον άνισο αγώνα που έκανε, λες και ήθελε να βοηθήσει τους αγαπημένους του, που θα άφηνε πίσω, να το δεχτούν. Να δεχτούν τον χαμό του. Να δεχτούν ότι δεν θα είναι πια μαζί τους για να τους περιβάλλει με την αγάπη και την αφοσίωσή του.
Ο Λευτέρης γεννήθηκε στις 29 του Μάη του 1958, στο xωριό Κυρά της Μόρφου, μέσα σε εκείνη την πράσινη σκηνογραφία του απέραντου κάμπου της Μεσαορίας μας. Γονείς του ο Κωστής και η Αντριανού. Πολυμελής οικογένεια που βρέθηκαν στους δρόμους της προσφυγιάς σαν ήρθε ο χαλασμός το 1974. Βρήκαν απάγκειο στην Αυτοστέγαση Λατσιών. Εκεί ο Λευτέρης γνώρισε, αγάπησε και νυμφεύτηκε την Άννα Αυξέντη, μια εκλεκτή κόρη του Λευκονοίκου. Παντρεύτηκαν το 1983 και έζησαν όλα αυτά τα χρόνια πολύ ευτυχισμένοι με τα δυο παιδιά τους. Με τα δυο τους χέρια, άξιοι και οι δυο, αφού ήταν και τα δυο παιδιά του ξεριζωμού, έκτισαν το σπίτι τους και το νηπιαγωγείο, και ύστερα ο Λευτέρης ασχολήθηκε και με την οικοδομική βιομηχανία, αλλά πάντα ήταν δίπλα στην Άννα του στο νηπιαγωγείο.
Θα ήθελα να αναφέρω, επίσης, ότι ο Λευτέρης είχε και μια άλλη αγάπη: το κυνήγι. Κυνηγούσε σε όλο το νησί, στα πιο απόκρημνα μέρη, στις πιο δασώδεις περιοχές και πολλές φορές έπαιρνε την Άννα και της έδειχνε αυτά τα πανέμορφα μέρη.
Αγαπημένοι μου Άννα, Νικόλα και Άντρη, αναντίλεκτα, κανένας δεν μπορεί να συλλάβει το μέγεθος του πόνου και της οδύνης σας για τον χαμό του αφοσιωμένου συζύγου και πατέρα σας. Εσείς, όμως, τον έχετε και θα τον έχετε για πάντα μέσα στην καρδιά σας. Και, όπως μου είπατε, δεν θα τον ξεχάσετε ποτέ, θα ζει πάντα μαζί σας. Δεν θα του πείτε αντίο, γιατί, για σας, δεν φεύγει, δεν θα φύγει ποτέ. Αντίο, λέμε μόνο σε κείνους που φεύγουν, και για σας ο Λευτέρης σας είναι και θα είναι πάντα στην καρδιά σας. Να ζείτε να τον θυμάστε και να τον μακαρίζετε. Σας εύχομαι την εξ ύψους παρηγορίαν.
Καλό ταξίδι, Λευτέρη μου, στο φως, στον κόσμο τον αληθινό.
Είμαι σίγουρη ότι ο καλός Θεός σου έχει ετοιμάσει μια καλή θέση ανάμεσα στους εκλεκτούς του!
Μακαρία η οδός η πορεύει σήμερον.
Ας είναι ελαφρύ το φιλόξενο χώμα των Λατσιών που θα σε σκεπάσει.
Καλό παράδεισο!
Καλή αντάμωση!
