Επικήδειος στον μ. Σωτήρη Μιχαήλ,
τον καθηγητή των Μαθηματικών μας, που τα οστά του ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο του DNA
Κυριακή, 8 Μαρτίου 2015- Ώρα 12.30 μ.μ.
Εκκλησία Αγίου Παντελεήμονος
Της κ. Ζήνας Λυσάνδρου Παναγίδη
Φιλολόγου, MSc
«Μυρίζουν ακόμα λιβανιά, κι έχουν την όψη καμένη από/το πέρασμά τους στα Σκοτεινά Μεγάλα Μέρη.
Κει που με μιας τους έριξε το Ασάλευτο».
Λες κι ο Οδυσσέας Ελύτης έγραψε τον «Ύπνο των Γενναίων» γι’ αυτά τα παλληκάρια, «τους χωρικούς του απέραντου γαλάζιου» που άφησαν το άλικο αίμα τους στις βουνοκορφές του Πενταδάκτυλού μας.
Μαζευτήκαμε σήμερα στην εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονος για να αποχαιρετήσουμε ακόμη έναν γενναίο μαχητή, έναν πρόμαχο της ελευθερίας της Κύπρου μας, τον Μαθηματικό Σωτήρη Μιχαήλ από την Αγκαστίνα, καθηγητή στο Γυμνάσιο Λευκονοίκου. Έναν ήρωα που υπήκοντας στην προγονική εντολή του Θουκυδίδη «Εύδαιμον το ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το εύψυχον κρίναντες», έμεινε εκεί στο μετερίζι που του έταξε η μοίρα να θυσιαστεί, «σαν τιμή και σαν χρέος για τους άλλους, πιο πέρα από τις ανάγκες του». Μπορούσε να διαφύγει, όπως έκαναν κι άλλοι. Δεν το’ κανε, όμως!
Πολυαγαπημένε μας Σωτήρη,
καλωσόρισες στην οικογένειά σου. Στη Μάρω σου και τον Μιχάλη σου που, μαζί με τη σύζυγό του Δέσπω, σε πρόσμεναν καιρό να’ ρθείς. Ο Μιχάλης δεν σε θυμάται, γιατί σαν χάθηκες στα τριάντα σου χρόνια, ήταν μόνο δεκατεσσάρων μηνών, μα σε γνώρισε τώρα απ’ τις χοντρές ελληνικές κοκάλες σου όμοιες με τις δικές του. Πρέπει να είσαι πολύ περήφανος για τον γιο σου, Σωτήρη μας, όπως κι εκείνος για σένα.
Σε θυμόμαστε όλοι και όλες στο Γυμνάσιο Λευκονοίκου, όταν πρωτοήρθες το 1971. Ήσουν αξιοπρεπής και σοβαρός, με ωριμότητα, εγκρατής της Μαθηματικής επιστήμης, χαρισματικός. Αμέσως, σε αγαπήσαμε για το ήθος και την ποιότητα του χαρακτήρα σου, για την ευγένεια και την αρχοντιά της ψυχής σου, για την προσήνεια, το χιούμορ σου, την ευπρέπεια, την καλοσύνη, την ηρεμία, την πραότητα και το υψηλό φρόνημά σου. Κυρίως, όμως, ξεχώριζες για την ευστροφία και την οξύνοιά σου.
Συνδύαζες την παιδαγωγική αυστηρότητα με την παιδαγωγική χάρη, γι’ αυτό και είχαμε μια πολύ όμορφη επικοινωνία σε ένα κλίμα αμοιβαίου σεβασμού. Ήσουν αληθινά ένας εμπνευσμένος δάσκαλος!
Μετά τα χρόνια της χαράς, ήρθε η καταιγίδα που σάρωσε στο διάβα της ό,τι όμορφο είχατε δημιουργήσει μαζί με την Μάρω σου και τον Μιχάλη σας. Θυμόμαστε τη Μάρω που γύριζε αλαφιασμένη κι έψαχνε εναγωνίως να μάθει για τον αγνοούμενο άντρα της. Η Μάρω μας που όλα τα χρόνια στάθηκε μάνα και πατέρας για τον Μιχάλη σας!
Πολυαγαπημένε μας καθηγητή,
Όλοι οι μαθητές και οι μαθήτριές σου του Γυμνασίου Λευκονοίκου, μα και οι καθηγητές και οι καθηγήτριες που υπηρέτησαν μαζί σου, σε κατευοδώνουμε. Μα, ταυτόχρονα, σκεφτόμαστε εκείνες τις ώρες της αγωνίας σου, όταν τραυματίστηκες. Από το μυαλό σου θα περνούσαν συνεχώς οι εικόνες της αγαπημένης σου Μάρως, του λατρευτού σου Μιχάλη, μα και των σεβαστών γονιών σου, του Μιχάλη και της Αντριάνας, που λάτρευες, οι οποίοι σε ανέθρεψαν στη γη της Μεσαορίας μας με τόση αγάπη και στοργή, σου παρείχαν τα πάντα, σε έστειλαν στο Παγκύπριο Γυμνάσιο κι ύστερα στην Αθήνα για να σπουδάσεις, κι έπλαθαν αμέτρητα όνειρα για σένα και την οικογένειά σου. Έφυγαν με τον καημό για το μοναχοπαίδι τους, πρώτα ο πατέρας, που δεν άντεξε καθόλου το φοβερό μαντάτο, κι ύστερα η μάνα, με «τις άχρηστες πια φτερούγες της στοργής της».
Τους αγαπημένους μας Μάρω, Μιχάλη και Δέσπω, συγχαίρουμε, γιατί σήμερα έχουν το προνόμιο και την ευλογία να θάψουν σύμφωνα με τα ειωθότα της θρησκείας μας τον ήρωά τους, και να είναι περήφανοι γι’ αυτόν!
Αναπαύσου εν ειρήνη, πολυαγαπημένε μας καθηγητή, που μας έδωσες με τη θυσία σου μαθήματα ελληνικής λεβεντιάς. Η αγάπη μας συντροφεύει την εξαίσια ψυχή σου στους παραδεισένιους τόπους, όπου αναπαύεται.
Και σαν θα θέλουμε να καυχηθούμε «’Τέτοιους βγάζει ο τόπος μας» θα λέμε. Ανθρώπους, άξιους της πατρίδας, που άγιασαν με το μαρτύριό τους. Είσαι ένας χριστιανός μάρτυρας για μας, αγαπημένε μας Σωτήρη, που ο Θεός μας σε κατέταξε στη χορεία των αγίων και των μαρτύρων της πίστης και της πατρίδας. Γι’ αυτό σεμνυνόμαστε! Αιωνία σου η μνήμη!
