Επικήδειος στον Νίκο Χατζησιεγκαλλή από το Λευκόνοικο
Πέμπτη, 26 Νοεμβρίου 2020
Ιερός Ναός Αγίου Σπυρίδωνα, Συν. Στρόβολος 2
Ώρα: 3 μ.μ.
κ. Ζήνα Λυσάνδρου-Παναγίδη
Δήμαρχος Λευκονοίκου
Κηδεύουμε σήμερα έναν άλλο συνδημότη μας που φεύγει μακριά από το Λευκόνοικο. Ένας-ένας οι πιο παλιοί αποχωρούν από τη σκηνή. Αυτοί που, όταν φύγαμε από το Λευκόνοικο, ήταν στην πιο δημιουργική τους ηλικία, νέοι με όνειρα, δυναμικοί, εργατικοί. Μετά από 46 χρόνια προσφυγιάς, ταλαιπωρίας, ευτελισμών, σκληρής δουλειάς, δοκιμασίας, έφτασε η ώρα να αναπαυτούν.
Ο Νίκος Χατζησιεγκαλλής που κηδεύουμε σήμερα, γεννήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου του 1935 σε μια γεωργική οικογένεια της κωμόπολής μας, Γονείς του ήταν ο Γιωρκής και η Παναγιωτού. Αδελφή του ήταν η μ. Λούλλα που παντρεύτηκε τον Νίκο Ζαχαριάδη. Ήταν δυο αδέλφια που ξεχώριζαν για την ομορφιά και την αρχοντιά τους.
Ο Νίκος τελείωσε την Ανωτέρα Σχολή Λευκονοίκου, αλλά, παράλληλα με τη φοίτησή του στο σχολείο, βοηθούσε και τον πατέρα του στα χωράφια τους, όπως έκαναν τα πιο πολλά παιδιά εκείνη την εποχή. Εργοδοτήθηκε στην Τράπεζα Κύπρου. Νυμφεύτηκε τη Μυρούλα Μιχαλάκη Τσαγκάρη από το Λευκόνοικο και απέκτησαν δυο εξαίρετα και προικισμένα παιδιά: την Αντριάνα, τη Νάνα, και τον Γιώργο. Η Νάνα η μοναχοκόρη του, που της είχε μεγάλη αδυναμία, του χάρισε τον εγγονό του Παναγιώτη, ενώ ο Γιώργος του δυο εγγονές δίδυμες. Ο Γιώργος του, για τον οποίο ήταν πολύ περήφανος, τελείωσε την Οδοντιατρική Σχολή Αθηνών και με υποτροφία συνέχισε μεταπτυχιακά στην Αμερική, όπου δουλεύει σε Πανεπιστήμιο και ασχολείται με την έρευνα.
Ο Νίκος δούλεψε πρώτα στη Λεμεσό και μετά, δυο χρόνια πριν από την εισβολή, μετατέθηκε στην Κερύνεια, και πηγαινοερχόταν στο Λευκόνοικο. Θυμάμαι από μικρή έναν άνθρωπο ψηλό, επιβλητικό, δραστήριο, ευγενικό, καλοσυνάτο. Θυμάμαι που μαζί με τους θείους της γυναίκας του, τον Γιώρκο και τον Νίκο Τσαγκάρη, έκαναν εταιρεία λεωφορείων και έπαιρναν τον κόσμο στο Βαρώσι. Ήταν ανήσυχο πνεύμα, εργατικότατος, δυναμικός και οραματιστής. Φαίνεται του άρεσαν οι επιχειρήσεις, γιατί σε όλη τη διάρκεια της ζωής του θα τον δούμε να καταπιάνεται με διάφορες ιδέες τις οποίες υλοποιούσε.
Μετά την προσφυγιά μας έζησαν δύο χρόνια στη Λευκωσία και μετά στη Λεμεσό, όπου είχε διευθυντική θέση στην Τράπεζα Κύπρου. Ύστερα, άνοιξε δική του δουλειά στην Πάφο. Κάποια στιγμή αγόρασε φορτηγό και μετέφερε εμπορεύματα. Τελικά, ήρθαν στη Λευκωσία, όταν η κόρη τους η Νάνα παντρεύτηκε και τους έκανε το πρώτο τους εγγονάκι.
Αγαπημένες μου Μυρούλα και Νανά, σε σας και στον Γιώργο σας, όπως και στα εγγόνια του, τη νύφη και τον γαμπρό του, τα ανίψια του, εύχομαι να ζείτε να τον θυμάστε και να τον μακαρίζετε. Ξέρω ότι είναι δύσκολος ο αποχωρισμός από τον άνθρωπό σας. Εμείς, όμως, πιστεύουμε στην Ανάσταση. Πιστεύουμε στην αιώνια ζωή.
Αγαπημένε μας Νίκο, να πας στο καλό.
Μακαρία η οδός η πορεύει σήμερον.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.
Καλό παράδεισο!
Αιωνία ας είναι η μνήμη σου.
