Επικήδειος στον Παναγιώτη Κόκκινο
από το Λευκόνοικο
Εκκλησία Αγίου Νεοφύτου
Σάββατο, 20 Ιανουαρίου 2018, Ώρα: 1μ.μ.
Της κ. Ζήνας Λυσάνδρου Παναγίδη
Δημάρχου Λευκονοίκου
Μπήκε το 2018 με το βαρύ μαντάτο ότι χάσαμε τον Παούσιη μας. Είναι ο πρώτος Λευκονοικιάτης που μας έφυγε μέσα στη νέα χρονιά. Δεν το περιμέναμε. Φαινόταν πάντα τόσο ζωντανός, τόσο κεφάτος, τόσο αισιόδοξος!
Από μικρούλα στο Λευκόνοικο θυμάμαι τον γάμο του με την όμορφη και καλοδούλα Χρυστάλλα του. Την έφερε από τον Άγιο Αμβρόσιο, την πράσινη κωμόπολη που ατένιζε την Καραμανιά. Τι όμορφο που ήταν το σπίτι τους! Στον κεντρικό δρόμο για το Πανόραμα. Πόσο μού άρεσε.
Θυμάμαι και τα μωρά τους. Πάντα καλοντυμένα. Καλοβαλμένα και όμορφα. Ο Πέτρος και ο Μιχάλης.
Κι ύστερα, χαθήκαμε με την κοσμοχαλασιά του 1974. Ο σώζων εαυτόν σωθείτω. Ευτυχώς, που ο Παούσιης μας, όπως τον ξέραμε, ήταν καλός τεχνίτης και ανασκουμπώθηκε, μόλις έφτασε στη Λεμεσό. Είχε μάθει καλά την ηλεκτρολογία, αφού, μετά την Τετάρτη Γυμνασίου, γράφτηκε σε μια σχολή στην Ελλάδα, που έδιναν εξετάσεις στη Λευκωσία. Πριν από το 1974, άνοιξαν μαγαζί μαζί με τον φίλο του Κυριάκο Σιόκκο, στην Αμμόχωστο, και έτσι όλη την εμπειρία τους τη μετέφεραν στη Λεμεσό, μαθαίνοντας σε πολλούς την τέχνη τους. Μάλιστα, σύμφωνα με τον καλό τους φίλο, τον Τάκη Χοίρα, δεν υπήρχαν καλύτεροι ηλεκτρολόγοι στην εποχή τους. Με την τέχνη του σπούδασε τους δυο γιους του στην Ελλάδα οδοντίατρους, και τους είδε να πετυχαίνουν στη ζωή τους.
Για πολλά χρόνια συναντιόμασταν στις συνεστιάσεις και σε γάμους του Λευκονοίκου. Πάντα ο Παούσιης με τη Χρυστάλλα χαμογελαστοί, προσηνείς, εγκάρδιοι. Η καλοσύνη ήταν το σήμα κατατεθέν τους. Δεθήκαμε, όμως, πάρα πολύ, όταν πήγαμε στην Κρήτη εκδρομή με το Σωματείο μας στο ξενοδοχείο του Πανίκου Χατζηκακού. Τους αγάπησα και τους δυο πάρα πολύ. Ο Παούσιης θυμόταν και ιστορίες με τον παπά μου, κι αυτό με έκανε να τον βάλω στην καρδιά μου. Κατάλαβα ότι είχα να κάνω με έναν άνθρωπο αρετής, ήθους, μεγαλοψυχίας, με έναν άνθρωπο της προσφοράς και της ευπρέπειας, έναν μεγαλόψυχο, έναν ευγενή, έναν πράο και γλυκό άνθρωπο, σεμνό και ήπιο, γαλήνιο και ήπιων τόνων.
Αναντίρρητα, πιο πολύ δεθήκαμε τους τελευταίους δεκαπέντε μήνες, όταν ερχόμουν και συναντιόμουν με την παρέα τους στη Λεμεσό, στο σωματείο των Μορφιτών που συχνάζουν, οπόταν γελούσαμε με την ψυχή μας με τις ιστορίες του Λευκονοίκου. Τον θαύμασα δε, όταν μιλούσε για τις θύμησές του από τη ζωή στην κωμόπολή μας, όταν του πήραμε συνέντευξη για το ντοκιμαντέρ. Σοβαρός, μετρημένος, τυπικός, άψογος στις σχέσεις του με τους ανθρώπους.
Νιώθω ότι θα μπορούσε να ζήσει κι άλλα χρόνια ακόμα. Όμως, φαίνεται ότι η καρδιά του τον πρόδωσε. Αυτή η καρδιά που αγάπησε τόσο τη γυναίκα του και τα παιδιά του, τις νύφες, τα εγγόνια του. Κι ήταν τόσο περήφανος για όλους τους.
Στην αγαπημένη του Χρυστάλλα, τον Πέτρο, τον Μιχάλη, τη Νίκη, τη Μαρία, και τα εγγόνια του Παναγιώτη και Παναγιώτη και Χρίστο, τα αδέλφια και τα ανίψια του, εύχομαι την εξ ύψους παρηγορίαν. Να είναι περήφανοι για τον αγαπημένο τους Παούσιη, και να ακολουθούν τα βήματά του, τις αρχές με τις οποίες τους γαλούχησε.
Αγαπημένε μας Παούσιη, μακαρία ο οδός η πορεύει σήμερον.
Καλό παράδεισο.
Αφήνεις μνήμη αγαθή.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.
