Επικήδειος στον Παράσκο Χήρα, από το Λευκόνοικο

Κάθε φορά που φέρνω στο μυαλό μου τον Παράσκο μας, τον Παράσκο του Λευκονοίκου μας, αυτή την εμβληματική μορφή της κωμόπολής μας, αυτόν τον λεβεντάνθρωπο, έρχονται στο μυαλό μου οι στίχοι του λαϊκού τραγουδιού

«Είμαι αητός χωρίς φτερά».

Ένας αητός χωρίς φτερά ήταν τον τελευταίο καιρό ο Παράσκος μας, αφού ένα χέρι, το χέρι της άσχημης αρρώστιας, του έκοψε τα φτερά του για να μην πετά!

Πόσο δίκαιο είχαν οι αρχαίοι Έλληνες που έλεγαν: «Οία η μορφή, τοιάδε και η ψυχή!». Όμορφος εξωτερικά αλλά και γλυκύτατος εσωτερικά.

Γράφοντας τον επικήδειο του Παράσκου μας, σκεφτόμουν ότι δεν βρίσκομαι στη θέση που περιγράφει ο Περικλής στον Επιτάφιό του, ότι δηλαδή οι δικοί του κεκοιμημένου θα βρουν όσα θα πεις λίγα για τον δικό τους άνθρωπο, ενώ οι ξένοι θα τα θεωρήσουν υπερβολικά. Στην περίπτωση του Παράσκου όλοι παραδέχονται τη λεβεντιά του, την προσήλωσή του στις ιδέες του τις οποίες υπηρέτησε σε όλη τη ζωή του, την ακεραιότητα του χαρακτήρα του, την εργατικότητά του, την ομορφιά και το μεγαλείο της ψυχής του.

Όλοι τον θυμόμαστε ως μια πολύ όμορφη φιγούρα με το καπέλο του, μάγκας και εξωστρεφής, χουβαρντάς, άνθρωπος του κεφιού και της χαράς, αλλά και της σκληρής δουλειάς, της βιοπάλης, του αγώνα. Ήταν ο άνθρωπος της εργατικής τάξης που τίμησε την τάξη του και τους αγώνες της.

Παιδί μιας πολύτεκνης φτωχής οικογένειας με οκτώ παιδιά, εφτά γιους και μια κόρη, γιος του Κυριάκου και της Σιεγκούς(Παρασκευούς) Χήρα, γεννήθηκε στις 4 Οκτωβρίου του 1941 στο Λευκόνοικο. Το σπίτι τους ήταν στην Κάτω Γειτονιά, κοντά στον ποταμό μας τον Κρυό, που τον έβλεπε που ροβολούσε σαν ήταν καλοχρονιά, γεμάτος με το νερό από το βουνό μας, για να ποτίσει τη διψασμένη πεδιάδα μας, που ήθελε νερό για να γιωρκήσει.

Μικρό παιδί έμαθε την τέχνη του κτίστη, κοντά στον Κωστή τον Πιτσίλλια. Πού να ζητήσει να πάει στην Ανωτέρα Σχολή με τόσα παιδιά! Έξυπνος και ικανός όπως ήταν, έμαθε καλά την τέχνη του και έγιναν συνέταιροι με τον Μιχαλάκη τον Πιττάκαρα και έκτιζαν σπίτια. Το 1963 νυμφεύτηκε την αγαπημένη του Παρασκευού Παίδιου και έζησαν μαζί όλα αυτά τα χρόνια πολύ αγαπημένοι και ευτυχισμένοι, με τα πέντε καλά αγόρια που τους χάρισε ο Θεός: τον Πανίκκο, τον Λούκα, τον Κυριάκο, τον Παύλο και τον Φάνο, τα οποία τους χάρισαν πολλές χαρές με τα 14 εγγόνια και τα τέσσερα δισέγγονά τους. Καλός σύζυγος και πατέρας, σωστός οικογενειάρχης πρόσφερε όσα περισσότερα μπορούσε στα παιδιά του μέσα στην προσφυγιά.

Το 1974, όταν πήραν τον δρόμο της προσφυγιάς, ο μεγάλος γιος τους, ο Πανίκκος, ήταν 10 ετών και ο μικρότερος, ο Φάνος, ήταν 13 μηνών. Από την Άχνα, σταμάτησαν μετά στην Ξυλοτύμπου και εκεί έκτισε μια παράγκα για να στεγάσει τα παιδιά του, μέχρι που πήραν το σπίτι στον συνοικισμό των Αγίων Αναργύρων. Δουλειά σκληρή όλα αυτά τα χρόνια για να αναστήσει τα παιδιά του μαζί με την καλή του Παρασκευού. Εργολάβος περιζήτητος για την τιμιότητα και τις ικανότητές του, το ήθος και την ανθρωπιά του. Πάντα με εκείνο το γλυκό χαμόγελό του, κεφάτος, μερακλής, διασκεδαστικός, χαρούμενος άνθρωπος, έξω καρδιά, χουβαρντάς και φιλόξενος, γι’ αυτό και όλοι τον αγαπούσαν και χαίρονταν τη συντροφιά του. Οι πιο πολλοί έχουν να πουν μόνο καλά λόγια για τον αγαπημένο μας Παράσκο, που σεβόταν και βοηθούσε τους συνανθρώπους του.

Εμείς, όμως, στην κωμόπολή μας θα τον μακαρίζουμε και θα τον ευγνωμονούμε πάντα για την καίρια συνεισφορά του στο κτίσιμο του οικήματος του σωματείου μας στη Λάρνακα, λίγο πιο κάτω από δω. Όπως αναφέρει σε σημείωμά του ο Πρόεδρος του Προσφυγικού Σωματείου «Το Λευκόνοικο», κ. Νίκος Αθανασίου, ο Παράσχος ήταν από τα πρώτα μέλη του Σωματείου μας στη Λάρνακα και για χρόνια μέλος του Επαρχιακού Συμβουλίου, συνεργαζόμενος άψογα με όλους. Επίσης, ήταν πρωτεργάτης για την ανέγερση του οικήματός μας, μαζί με τον τότε Πρόεδρο, μακαρίτη Πάρη Ζιγκή, και ως επιβλέπων εργολάβος του έργου δεν περνούσε μέρα που να μην περάσει από το Σωματείο που το θεωρούσε σαν το δεύτερό του σπίτι. Δούλεψε πολύ μαζί με τα παιδιά του αφιλοκερδώς, λόγω της μεγάλης αγάπης του για το Λευκόνοικό μας.

Ο μακαριστός Παράσκος ήταν παρών πάντοτε σε όλες τις εκδηλώσεις του Σωματείου μας, δίνοντας μια ευχάριστη νότα, σκορπίζοντας χαρά και γέλιο, κυρίως στις Σήκωσες. Τον καμαρώναμε, όταν τον βλέπαμε να χορεύει τους λεβέντικους κυπριακούς και ελληνικούς χορούς με το χορευτικό μας συγκρότημα, μαζί με τον Κόκο, τον Βάσο, τον Γιαννάκη…

Το Επαρχιακό Συμβούλιο του Σωματείου μας Λάρνακας-Αμμοχώστου, εκφράζει τα θερμά συλλυπητήρια στην οικογένειά του και τονίζει ότι θα τον θυμούνται πάντα. Δεν θα ξεχάσουν ποτέ την όλη προσφορά του στο Σωματείο μας, και γι’ αυτό το όνομά του είναι γραμμένο στη μαρμάρινη πλάκα μέσα στην Αίθουσα του Σωματείου.

Αγαπημένοι μας Παρασκευού, Πανίκκο, Λούκα, Κυριάκο, Παύλο και Φάνο, νύφες, αδέλφια, εγγόνια και δισέγγονα του Παράσκου μας, σε σας όλους, για τους οποίους ήταν τόσο πολύ περήφανος και τόσο πολύ αγαπούσε, ευχόμαστε την εξ ύψους παρηγορίαν, να ζείτε να τον θυμάστε και να τον μιμείστε. Η ασθένεια που τον ταλαιπώρησε αυτόν τον χρόνο να είστε σίγουροι ότι θα τον οδηγήσει κατευθείαν στον παράδεισο.

Αγαπημένε μας λεβεντάνθρωπε Παράσκο,

Τίμησες με το ήθος, την εντιμότητα, την καλοσύνη και την αρετή σου το Λευκόνοικό μας που τόσο αγάπησες. Τώρα η ψυχή σου φτερουγίζει λεύτερη πάνω από τη γενέθλια γη μας.

Καλό ταξίδι στον κόσμο τον αληθινό!

Μακαρία η οδός η πορεύει σήμερον.

Ας σε συνοδεύει η αγάπη μας στην άλλη ζωή.

Αφήνεις μνήμη αγαθή! Η υστεροφημία σου θα κάνει περήφανα τα παιδιά και τα εγγόνια σου.

Καλή αντάμωση. Χαιρετίσματα στους δικούς μας!