Επικήδειος στον Πολυχρόνη Γεωργίου Στάνταρ
από το Λευκόνοικο
23 Αυγούστου 2018
Εκκλησία Αγίου Αντωνίου στη Λεμεσό
Ώρα: 11 π.μ.
Της κ. Ζήνας Λυσάνδρου Παναγίδη, Δημάρχου Λευκονοίκου
Ως Δήμαρχος Λευκονοίκου νιώθω τύψεις, και θα ήθελα πάνω από το σεπτό σκήνωμα του Πολύ, του Πολυχρόνη Γεωργίου, του πρωτογιού του μακαρίτη του Στάνταρ, να ζητήσω ένα μεγάλο συγγνώμη από την οικογένεια, γιατί ολόκληρη κωμόπολη του Λευκονοίκου άφησαν τα παιδιά να δυστυχήσουν και τη χαροκαμένη μάνα να δουλεύει στα κτίσματα για να τα μεγαλώσει.
Ο Πολύς γεννήθηκε στο Λευκόνοικο το 1952. Οι γονείς του, ο Ανδρέας Γεωργίου, ο Στάνταρ, όπως τον ξέραμε, από την Παλλουριώτισσα, και η Ελένη Ταύρου απέκτησαν οκτώ παιδιά και ζούσαν στο σπιτάκι έξω από το Λευκόνοικο, κοντά στο κοιμητήριο. Επειδή δεν είχε στύλους η Ηλεκτρική μέχρι εκεί, ήταν οι μόνοι που δεν είχαν ρεύμα, σε μια κωμόπολη που έβαλε ρεύμα από τους πρώτους στην Κύπρο. Στις 12 Δεκεμβρίου 1966 πεθαίνει ξαφνικά από καρδιακή προσβολή ο πατέρας στα 42 του χρόνια. Πραγματικά ήταν μια τραγωδία . Θυμάμαι πολύ καλά που όλοι μιλούσαν για το πώς θα μεγαλώσει αυτή η γυναίκα τα παιδιά της. Πάλεψε μόνη της, ολομόναχη, χωρίς μια σύνταξη τότε, χωρίς έναν συγγενή, αφού η αδελφή της η νηπιαγωγός μας η κ. Στέλλα ξενητεύτηκε στην Αμερική.
Ο Πολύς ευτυχώς συνέχισε το Γυμνάσιο, και τα καλοκαίρια δούλευε στους δρόμους που καθάριζαν αυλάκια, για να πάρει χρήματα να ψωνίσουν από τον Σαρρή να φάνε. Γενικά, όλα τα παιδιά ταλαιπωρήθηκαν πολύ εκείνα τα χρόνια. Στερήθηκαν και τα αναγκαία.
Ο Πολύς ήταν ένα καλό και ήσυχο παιδί, ευγενικό, εργατικό, προκομμένο. Ένιωθε το βάρος του πρωτότοκου που έπρεπε να βοηθήσει τη χήρα μάνα του. Ευτυχώς, ήταν πολύ καλός μαθητής και στην έκτη τάξη πήρε και πολλά βραβεία στην τάξη του. Μόλις πήρε το απολυτήριό του, δεν πήγε στρατό, αφού είχε εξαρτώμενα, τον βοήθησε ο μακαριστός Λυκούργος Κάππας να βρει δουλειά στην εταιρεία Αλμπάν που ήταν συγγενείς του. Όμως, δεν έμεινε πολύ, γιατί πήγε να δουλέψει στο Μουσκάτ με την Εταιρεία Παρασκευαΐδης για να βοηθήσει την οικογένειά του.
Μετά την εισβολή και την προσφυγιά μας, ο Πολύς συνέχισε να δουλεύει στο Μουσκάτ. Παντρεύτηκε, απέκτησε τέσσερα παιδιά, κι ύστερα γύρισε πίσω. Κάποια προβλήματα στην υγεία του, τον ανάγκασαν να ζει με τη μητέρα του, μέχρι τον θάνατό της. Ήταν ένα παιδί που ήταν πολύ κοντά στην εκκλησία, ήπιος, ήσυχος, καλόκαρδος που όλοι τον αγαπούσαν.
Τους τελευταίους μήνες που επιβαρύνθηκε η υγεία του έμενε σε ίδρυμα, όπου άφησε την τελευταία του πνοή την περασμένη Δευτέρα το πρωί. Πέθανε στον ύπνο του στα 66 του χρόνια από καρδιακή προσβολή, όπως ο πατέρας του.
Στα παιδιά του και στα αδέλφια του που είναι απαρηγόρητοι, ευχόμαστε να τους δίνει ο Θεός δύναμη και κουράγιο να ξεπεράσουν τον χαμό του, γιατί ξέρουμε πόσο δεμένα ήταν όλα τα παιδιά μεταξύ τους.
Καλό ταξίδι, αγαπητέ μας Πόλυ.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.
Αιωνία η μνήμη σου. Αφήνεις μνήμη αγαθή. Εμείς που σε γνωρίσαμε θα σε θυμόμαστε πάντα.
Είμαστε σίγουροι ότι ο Θεός της Αγάπης θα σε κατατάξει σε τόπο χλοερό. Καλό παράδεισο.
