Επικήδειος της Νικολέτας Πογιατζή, κόρης της Άντρης Κυρλιτσιά-Πογιατζή, στη γιαγιά της Νίκη Κυρλιτσιά, συζύγου του Λουκάτζη από το Λευκόνοικο. Η Άντρη μάς συγκλόνισε με το πάθος και τον πόνο της για τη γιαγιά της. Με τον τρόπο που τα έλεγε, κλάψαμε όλοι και όλες.
Αγαπημένη μας σύζυγε,
Αγαπημένη μας μητέρα, αδελφή και φίλη.
Αγαπημένη μας γιαγιά!
Έφυγες από κοντά μας, γιαγιά μου, μόνη σου, αλλά νοικοτζυρεμένα, όπως σου άρεσε, άλλωστε, να τα κάνεις όλα. Έφυγες, γιαγιά μου, για το αιώνιο ταξίδι, χωρίς την αγκαλιά που τόσο πολύ σου άξιζε, Λεβέντισσα μου. Έφυγες να πάεις στην κόρη σου! Στην Κίκα σου!
Πώς να σε αποχαιρετήσω; Τι να πρωτογράψω και να πρωτοπώ για εσένα, γιαγιά μου; Οι θύμησες, τα μαθήματα ζωής και οι παραντζελιές πολλές.
Γεννήθηκες στη Μηλιά Αμμοχώστου στις 11/11/1936. Γονείς σου ο Δημήτρης και η Μαρία Βαντζή. Δεύτερη στη σειρά από τα αδέλφια σου (τον Κώστα, τον Μιχάλη και τη Σούλλα). Σε νεαρή ηλικία, παντρεύτηκες τον Λούκα σου, τον Λεβέντη σου, το ‘’Λουκάτζιη’’ μας. Μαζί του απέκτησες έξι υπέροχα παιδιά, την Κίκα σου, τη Μαρία σου, τη Δήμητρά σου, τον Σίμο σου, τον Κώστα σου και την Ανδρούλλα σου.
Οι δοκιμασίες στη ζωή σου πολλές! Το 1974, σε ηλικία 38 χρονών, σε βρίσκει πρόσφυγα στο χωριό Αυγόρου, το χωριό που έμελλε να είναι και η τελευταία σου κατοικία. Ο πόθος σου για επιστροφή μεγάλος, η αγάπη σου για τους τόπους μας, τους προγόνους μας, τις ρίζες μας μεγαλύτερος. Οι ιστορίες του τότες ατελείωτες, λες και ο χρόνος σταμάτησε σε εκείνη τη μαύρη ημέρα. Σε άκουγα να μιλάς για το Λευκόνοικο και ήταν λες και περπατούσα μαζί σου στους δρόμους του χωρκού μας, λες και ήμουν εκεί μαζί σου στην εκκλησία του Αρκατζέλου. Στην εκκλησία του χωρκού μας.
Ο χρόνος μπορεί να σταμάτησε στο τότες, γιαγιά μου, όμως η αγάπη σου για τα παιδιά σου, τα καμάρια σου και η ανάγκη για επιβίωση ήταν αυτά που σε όπλισαν με δύναμη και σθένος να προχωρήσεις και μαζί με τον παππού να συνεχίσετε τη ζωή σας.
Για τη γενιά μας, γιαγιά μου, όλο αυτό φαντάζει αδύνατο. Όμως, εσύ, καλύτερα από τον καθένα μας, απόδειξες επάξια ότι τα αδύνατα είναι αυτά που γίνονται δυνατά, φτάνει πάνω απ’ όλα να έχουμε πίστη στον Θεό και στην Παναγία.
Με πίστη στον Θεό και στην Παναγία, με κόπο, μόχθο, σκληρή δουλειά και αγάπη, κατάφερες να μεγαλώσεις τα έξι σου παιδιά με Αξιοπρέπεια. Δούλεψες σκληρά, Λεβέντισσα μου, ώρες ατελείωτες, στα χωράφια, στις πατάτες, για να μην τους λείψει τίποτα!
Μαζί με τον παππού, χέρι-χέρι, καταφέρατε να τα φτιάξετε όλα από την αρχή. Φτιάξατε μια όμορφη οικογένεια, ζηλευτή, αγαπημένη, μια οικογένεια ενωμένη σαν μια γροθιά, στα εύκολα και στα δύσκολα μαζί, και γι’ αυτό ήσουν και είσαι πολύ περήφανη γιαγιά μου.
Προσέφερες μέχρι το τέλος τα πάντα χωρίς να περιμένεις κάτι, με ανιδιοτέλεια. Γιατί έτσι ακριβώς σημαίνει αγάπη. Η αγάπη της μάνας για τα παιδιά της, την οικογένειά της. Η δική σου μοναδική αγάπη, γιαγιά μου.
Αγκάλιασες τους γαμπρούς σου (τον Γιαννάκη σου, τον Τάκη σου, τον Πέτρο σου και τον Χριστάκη σου) και τις δύο σου νύφες (τη Γιώτα σου και την Ήρα σου) σαν δικά σου παιδιά. Αγάπησες τα εγγόνια σου όσο τίποτα άλλο στο κόσμο, μιας και ήταν ίσως η μεγαλύτερη επιβράβευσή σου για όλα όσα, όλα αυτά τα χρόνια ακούραστα πρόσφερες. Τον Κώστα σου, τον Ανδρέα σου, τη Χριστιάνα σου, τον Λούκα σου, τη Μαρία σου, τη Νικολέτα σου, τον Κυριάκο σου, τον Λούκα σου, τον Πρόδρομό σου, τον Λούκα σου, τον Γιώργο σου, τον Βασίλη σου, την Κυριακή σου, τον Νικόλα σου και τη μικρή σου Ανδρονίκη. Αξιώθηκες να γνωρίσεις και τα πέντε σου δισέγγονα.
Σ’ ευχαριστούμε, γιαγιά, που μας δίδαξες τη λέξη Αγάπη, την Αγάπη της Γιαγιάς, τη δική σου μοναδική αγάπη.
Άξια Σύζυγος, Άξια Μάνα, Άξια Γιαγιά, Άξια Νοικοκυρά. Στις αξιοσύνες πάντα πρώτη!
Γιαγιά μου,
Ήρθε η ώρα να σε ποσιαιρετήσω. Πονεί η ψυσιή μου, αλλά βάλλω τη Δύναμη του Θεού και της Παναγίας, όπως μου έλεγες πάντοτε, και στέκουμαι δαμαί δίπλα σου να σε ποσιαιρετήσω όπως σου αξίζει!
Είμαι ήσυχη, γιαγιά μου, γιατί ξέρω ότι πάεις σε καλά χέρια, στους Αγίους σου, στην κόρη σου που τόσο πολύ σου είχε λείψει. Πες της, γιαγιά μου, ότι αγαπούμεν την τζιαι λείπει μας. Δώστης έναν φιλί που τα παιθκιά της .
Σ’ ευχαριστούμε για όλα, μάνα.
Σ’ ευχαριστούμε για όλα, γιαγιά.
Σ’ ευχαριστούμε, Νίκη μας.
Σ’ αγαπάμε πολύ. Θα μας λείψεις.
Για τον Λούκα σου να μην έχεις έννοια. Θα τον προσέχουμε εμείς.
Αιωνία σου η μνήμη! Καλό Παράδεισο!
