Ζήνα Λυσάνδρου-Παναγίδη
15 Σεπτεμβρίου 2021
Ευχαριστώ τον αγαπημένο μας φίλο Φίλιο Χριστοδούλου, γιο του ζαχαροπλάστη μ. Κώστα Χριστοδούλου, ο οποίος έφτιαχνε υπέροχο μπακλαβά στο εξοχικό κέντρο “Ακρόπολις” στο Λευκόνοικο, για το όμορφο κείμενο που μας έγραψε στη μνήμη των γονέων του. Έτσι, μαθαίνουμε κι εμείς οι νεότεροι που δεν το προλάβαμε, αλλά και οι νέοι μας σήμερα, τι ήταν το κέντρο “Ακρόπολις”. Εμείς προλάβαμε το επιβλητικό και πανέμορφο “Πανόραμα” και το θερινό σινεμά του Φυρίλλα.
Philios Christodoulou
Ζήνα Λυσάνδρου Παναγίδη Με ιδιαίτερη συγκίνηση διαβάσαμε οι αδελφές μου Μαρούλα, Νίτσα και εγώ τη διαφήμιση του μ. Παντελή Παναή Τσαγγάρη για το εξοχικό κέντρο “Ακρόπολις” του Λευκονοίκου, το οποίο ανέλαβε αργότερα ο μ. πατέρας μας Κώστας Χριστοδούλου, γνωστός τότε ζαχαροπλάστης του Λευκονοίκου. Μας συγκίνησαν, επίσης, οι αναφορές των Μιχάλη και Χαριτίνης Τσαγγάρη, αλλά και του φίλου Ιακώβου Καστάνα, ο οποίος εσύχναζε με τους φίλους του στο κέντρο “Ακρόπολις” για να απολαμβάνουν τον μπακλαβά του κ. Κώστα που με τόση επιτυχία έφτιαχνε.
Η “Ακρόπολις” ήταν το πρώτο κέντρο στην άκρη του Λευκονοίκου, ένας δροσερός καλοκαιρινός χώρος, με πολλά τραπεζάκια, με γλάστρες από βασιλικό, γεράνια και γιασεμιά. Ήταν ένα πολύ ωραίο κέντρο αναψυχής για το χωριό. Θυμάμαι τους χωριανούς, μετά τον καθημερινό απογευματινό τους περίπατο, να καταλήγουν στο κέντρο για να απολαύσουν τα γλυκίσματα του κ. Κώστα ο οποίος πάντα με αγάπη και χαμόγελο τους εξυπηρετούσε.
Στο κέντρο “Ακρόπολις” γίνονταν και πολιτιστικές εκδηλώσεις με παραστάσεις του Θεάτρου σκιών, τις οποίες οι θεατές παρακολουθούσαν με ενδιαφέρον και πολύ γέλιο. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το κέντρο “Ακρόπολις” αποτελούσε σημείο αναφοράς του Λευκονοίκου. Θυμάμαι, επίσης, στα παιδικά μου χρόνια τον εαυτό μου, ζωσμένο με μια ωραία άσπρη ποδιά, να βοηθώ τον πατέρα μου σαν γκαρσόνι. Εκτός από το κέντρο “Ακρόπολις” ο μ. Κώστας διατηρούσε και ζαχαροπλαστείο στο κέντρο του χωριού στο ισόγειο της οικογενειακής μας κατοικίας. Θυμάμαι, ακόμη, πολλούς διανοούμενους, φίλους και χωριανούς που έρχονταν για να γευτούν με απόλαυση τα ωραία γλυκά του.
Μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα μεγαλώσαμε, με τους αείμνηστους γονείς μας, Κώστα και Πεζούνα να μας φροντίζουν πάντοτε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Στη γειτονιά μας έμεναν τότε οι πολύ καλοί μας φίλοι Μάρκος, Πάνος και Μάρω Σπανού, ο Άκης Σούγλης, ο Μιχαλάκης Ττακκούσιης και αρκετοί άλλοι.
Τέλος, εύχομαι ολόψυχα όπως γίνει εφικτό να ξαναζήσουμε παρόμοιες εμπειρίες σε έναν τόπο, όμως, ελεύθερο πλέον από στρατούς και κατοχικές δυνάμεις, μέσα στη φυσική ομορφιά του Λευκονοίκου και με τη σημαντική παρουσία και άλλων απλών ή σπουδαίων ανθρώπων, οι οποίοι έχουν προσφυγοποιηθεί και αναμένουν την επιστροφή, καταφεύγοντας στις μνήμες και τροφοδοτώντας τη νοσταλγία τους με μια αθεράπευτη χαρμολύπη στην καθημερινή ζωή τους.
Υ.Γ. Το εν λόγω αφήγημα αποτελεί για τις αδελφές μου κι εμένα ένα διαδικτυακό μνημόσυνο για τους γονείς μας εις ένδειξη τιμής, σεβασμού και εκτίμησης προς τους ανθρώπους που πάντα θα θυμόμαστε με πολλή αγάπη.
