Στο Λύκειο Λατσιών, το Λύκειο που βρίσκεται απέναντι από το σπίτι μας, βρέθηκα και μίλησα σήμερα σε μαθητές της τρίτης Λυκείου, εκλεκτά παιδιά του πρακτικού τμήματος τα οποία χάρηκα, γιατί ήξεραν Ιστορία, γιατί έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρον για την κωμόπολή μας και το γυμνάσιό μας.
Τους είπα κάτι που τους εντυπωσίασε. Ο παπάς μου ήθελε να σπουδάσω ιατρική και ο νονός μου, ο Μιχαλάκης Λυσάνδρου, περίμενε να σπουδάσω φαρμακοποιός για να αναλάβω το φαρμακείο του στο Βαρώσι. Όμως, ο παπάς μου δεν μπορούσε να μου χαλάσει χατίρι! Έτσι, ενώ μου είχε κτίσει σπίτι δίπλα από το πατρικό μας, όταν πλέον ήταν σίγουρο ότι θα σπουδάσω φιλολογία, που ήταν το πάθος μου, μου έλεγε ότι θα μου κτίσει νέο σπίτι στα οικόπεδα που είχε η γιαγιά μου η Ζήνα, η μητέρα του, απέναντι από την αυλή του Γυμνασίου μας στα δυτικά, κοντά στο σπίτι της οικ. Ζαρβού, ώστε να ακούω το κουδούνι και να πηγαίνω σχολείο.
Όμως, όταν οι άνθρωποι κάνουν όνειρα, ο Θεός γελά.
Χάσαμε το Λευκόνοικό μας, γίναμε πρόσφυγες, η μοίρα μάς έριξε στα Λατσιά… Κτίσαμε το σπίτι μας και σε λίγα χρόνια ήρθε ο μ. Υπουργός Παιδείας, Πεύκιος Γεωργιάδης, και έκτισε το Λύκειο Λατσιών απέναντι από το σπίτι μας. Κι εγώ άκουα το κουδούνι αλλά κυρίως ο Αντρέας μου. Το άκουγε και σε δύο λεπτά ήταν στο σχολείο. Έτσι, το όνειρο του παπά μου υλοποιήθηκε, αλλά μακριά από το Λευκόνοικο.
Στη φωτογραφία, η αγαπημένη μου συνάδελφος, η φιλόλογος κ. Έλενα Παυλίδου, Β.Δ΄, μου χαρίζει τα δώρα του σχολείου: ροδόνερο και χαρουπόμελο, από τις καλλιέργειες του ίδιου του σχολείου.
Σε όλα τα σχολεία που πάω χαίρομαι αφάνταστα, γιατί βρίσκω πολλές μαθήτριές μου, αλλά και συναδέλφους και συναδέλφισσές μου που αγαπώ! Με συγκινούν όλες και όλοι!
