Σήμερα ήμουν καλεσμένη στο Δημοτικό Σχολείο Αγίων Τριμυθιάς. Ξετρελάθηκα με τα πρωτάκια. Ένα μικρούτσικο όλο γλύκα με μεγάλη χαρά μού είπε ότι ήταν εγγονός του φίλου μου του Τάκη Λάμπρου από το Λευκόνοικο. Ήξερε από πού πήρε το όνομά του το Λευκόνοικο! Αχ, αυτοί οι παππούδες και οι γιαγιάδες! Κάνουν θαύματα! Κρατούν άσβεστες τις μνήμες!
Το έβαλα στην αγκαλιά μου και από εκείνη τη στιγμή μπήκε στην καρδιά μου αυτό το παιδάκι μας.
Τα παιδιά μας είναι η ελπίδα μας! Σε αυτά ανήκει η γη μας, ο τόπος μας!
Υ.Γ. Εκτιμώ τις γυναίκες που αγαπούν τα ζυμαρικά, γιατί κι εγώ τα τιμώ! Οι κυρίες ετοίμασαν στα παιδιά τις παραδοσιακές μας πισιήδες που κάνουν και στον αντίγαμο.
