Της Ζήνας Λυσάνδρου Παναγίδη
Δημάρχου Λευκονοίκου
Δεν κομίζω γλαύκα εις Αθήνας. Πολλοί πριν από μας πέρασαν τις πόρτες του Βρετανικού Κοινοβουλίου. Θα ήθελα, όμως, να καταθέσω την εμπειρία μου, επειδή την προηγούμενη βδομάδα, ως προσκεκλημένες της Ομοσπονδίας Κυπριακών Σωματείων, βρεθήκαμε μαζί με τη Δήμαρχο Ακανθούς κ. Ελένη Χατζημιχαήλ, ως εκπρόσωποι της Ένωσης Κατεχόμενων Δήμων, στην εκδήλωση που διοργανώθηκε στη Βουλή των Κοινοτήτων με ομιλητή τον Κυβερνητικό Εκπρόσωπο κ. Νίκο Χριστοδουλίδη για τις συνομιλίες στην Ελβετία.
Για να μπούμε μέσα, περιμέναμε πέραν των σαράντα λεπτών μέσα στη βροχή, γιατί τα μέτρα είναι δρακόντεια. Όμως, και οι δυο μας χαρήκαμε γι’ αυτά τα μέτρα, γιατί προστατεύουν όλες και όλους μας από ενδεχόμενη επίθεση. Απ’ ότι φαίνεται είχε κι άλλες εκδηλώσεις εκείνο το απόγευμα στο Κοινοβούλιο, γιατί είχε πολύ κόσμο που περίμενε στην ουρά.
Ο κ. Χριστοδουλίδης με ενάργεια και σαφήνεια, με τη σοβαρότητα και την εμβρίθεια της σκέψης του ενημέρωσε για τα συμβάντα στο ελβετικό θέρετρο. Εξαιρετικός, όπως πάντα, σεμνός, ευγενής, διεισδυτικός, μετριοπαθής, καλός γνώστης, ξεκαθάρισε τις ευθύνες της Τουρκίας για το ναυάγιο των συνομιλιών.
Στη συνέχεια, πήραν τον λόγο οι Άγγλοι/ίδες βουλευτές που ήταν παρόντες/ούσες για τη δική τους τοποθέτηση. Όμως, ο λόγος τους δεν ήταν ξεκάθαρος, εκτός από την Τερέζα Βίλλιερς, γι’ αυτό παράγοντες της ομογένειας απαίτησαν επιτακτικά να τοποθετηθούν οι κύριοι και οι κυρίες πάνω στα θέματα που συζητούνταν, δηλαδή της αποχώρησης των τουρκικών στρατευμάτων και των εγγυήσεων.
Κάποιος βουλευτής ρώτησε αν υπάρχουν πρόσφυγες στην αίθουσα, και πήρα τον λόγο και με ευγένεια, αλλά με πάθος και συναισθηματική φόρτιση, μίλησα για την κωμόπολή μου, για την προσφυγιά μας, για τον πόνο του ξεριζωμού και τη λαχτάρα της επιστροφής. Ξεκάθαρα είπα ότι θέλω να πάω στο σπίτι μου, στον τόπο μου, στη γενέθλια γη μου. Τόνισα το συναισθηματικό δέσιμο με τη Μάνα γη μας.
Μίλησα, στη συνέχεια, για ενσυναίσθηση, τους ζήτησα να βάλουν τον εαυτό τους στη θέση μας, αν θα άρεσε σε κανένα να του κλέψουν το βιος του, όσα με κόπο και ιδρώτα μάς άφησαν οι πρόγονοί μας. Μίλησα, επιπρόσθετα, για απώλεια χρήσης της περιουσίας μας για 43 χρόνια, την οποία καρπούνται παράνομα κάποιοι άλλοι, ενώ ο κόσμος μας με τόση περιουσία σήμερα βιώνει τις συνέπειες της κρίσης και υποφέρει.
Μετά από μένα, πήρε τον λόγο και η Δήμαρχος Ακανθούς και τόνισε τη σύληση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, με τον Χρυσοσώτηρα που είναι τζαμί και τα 23 ξωκλήσια της Ακανθούς που είναι σε τραγική κατάσταση, και εξέφρασε και αυτή τη θέλησή μας για επιστροφή στη γη των προγόνων μας.
Είναι αλήθεια ότι όλοι και όλες μάς συγχάρηκαν για όσα είπαμε μέσα από την καρδιά μας. Ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος μας είπε ότι ήταν η πιο αυθεντική φωνή η δική μας, αληθινή. Τους ευχαριστούμε για τα καλά τους λόγια.
Στη συνέχεια, η συζήτηση μεταφέρθηκε σε διπλανή αίθουσα, όπου μεταξύ «τυρού και αχλαδίου» (αλμυρά και γλυκά), είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε με όλους και όλες σχεδόν που ήταν στην αίθουσα, να μοιράσουμε διαφωτιστικό υλικό και να υποστηρίξουμε με θέρμη την αγάπη μας για τον τόπο μας και την άσβεστη επιθυμία μας για επανένωση του νησιού μας και επιστροφή στη γενέθλια γη μας.
Προσωπικά, με χαροποίησε πολύ η συνάντησή μου με τον αγαπητό συνδημότη μας Κυριάκο Ακαθιώτη, όπως και η γνωριμία μου με έναν νεαρό βλαστό του Λευκονοίκου, έναν φέρελπι νέο του Σίτυ του Λονδίνου, τον Κωνσταντίνο Πίττα, της γνωστής οικογένειας, που η μητέρα του κατάγεται από το Λευκόνοικο. Η Αντρούλα Πίττα, κόρη του γιατρού Βάσου Οικονομίδη και εγγονή του Δημήτρη Ιγνατίου, του Πήτρου, με τους Αλευρόμυλους, με την οποία μεγαλώσαμε στην ίδια γειτονιά.
Χαρήκαμε πολύ και οι δύο, γιατί θυμηθήκαμε πολλούς αγαπημένους. Μπράβο στην Αντρούλα που μεταλαμπάδευσε στον γιο της την αγάπη για την κωμόπολή μας, και ήρθε με τόση αγάπη να μου μιλήσει και να με συγχαρεί για την παρέμβασή μου στην εκδήλωση.
Καταληκτικά, θα ήθελα να ζητήσω να μας καλούν περισσότερο εμάς που ξέρουμε τι σημαίνει προσφυγιά, που βιώσαμε τις συνέπειές της, που πονάμε για τη γη μας. Κανένας δεν μπορεί να είναι καλύτερος πρεσβευτής των δικαίων μας από τους ανθρώπους που βίωσαν το άδικο, την αρπαγή, τον βίαιο ξεριζωμό. Εμείς εκπροσωπούμε τον κόσμο μας, και για τα δίκαια αυτού του κόσμου οφείλουμε, έχουμε χρέος και ηθική υποχρέωση να αγωνιστούμε. Είθε ο Θεός να μάς χαρίζει υγεία και δύναμη για να συνεχίσουμε το έργο που αρχίσαμε.
