Σαν σήμερα, στις 12 Μαρτίου 1975, ο παπάς μου, Άντωνας Π. Λυσάνδρου, έπαθε καρδιακή προσβολή και πέθανε. Ήταν στο φαρμακείο του θείου μου του Αλεξαντρή στη λεωφόρο Ευαγόρου στη Λευκωσία. Το είχε καταλάβει ότι κάτι είχε και πήγε στο Νοσοκομείο, πάρκαρε το αυτοκίνητο και μπήκε στις Πρώτες Βοήθειες. Όμως, δεν τον πρόλαβαν. Έπεσε. Ένα μεγάλο καρδιακό επεισόδιο. Τότε, έφυγε ο κόσμος κάτω από τα πόδια μας. Έφυγε το στήριγμά μας. Η μεγάλη μας αγάπη. Λίγους μήνες μετά την προσφυγιά μας. Δεν άντεξε η καρδιά του τον ξεριζωμό μας. Τότε, μας στήριξε η μανούλα μας που τελικά ήταν πολύ δυνατή, άνκαι μπροστά στην έντονη προσωπικότητα του παπά μας δεν φαινόταν. Αυτή είναι η δύναμη που κρύβει η γυναίκα. Και αυτό είναι το μεγαλείο της γυναίκας. Αντέχει πιο πολύ!
Ας είναι και των δύο αιωνία η μνήμη τους! Μας λείπουν πολύ!
Νιώθω ότι είναι πολύ κρίμα που ο παπάς μας δεν γνώρισε τα εγγόνια του για τα οποία θα ήταν πολύ περήφανος κι εκείνα δεν γνώρισαν τον παππού τους με τη γλυκύτητα, την καλοσύνη, την αρχοντιά, την ευγένεια και την ισχυρή προσωπικότητα. Δεν μας χαλούσε χατίρι. Λες και ήξερε ότι θα φύγει γρήγορα. Μάλιστα, όταν η μάμα μας του έλεγε ότι μας κακομαθαίνει, της απαντούσε με τα λόγια ενός αμερικάνου στοχαστή: ” Μη μου ζητήσουν τα αστέρια και δεν θα μπορώ να τους τα φέρω”.
Θα ήθελα να αναφέρω ότι του άρεσε πολύ η ιατρική και ήθελε εμένα να ακολουθήσω αυτή την επιστήμη, αλλά εμένα μου άρεσε να διδάσκω και να μιλώ. Τελικά, αυτή την αγάπη του την ικανοποίησαν τα δύο εγγόνια του και πιστεύω ότι τα βλέπει και τα καμαρώνει μαζί με τον Αντρέα μου, που λυπάμαι που δεν γνώρισαν τον παππού τους. Δεν βίωσαν την αγάπη και τη μεγαλοψυχία και τη λεβεντιά αυτού του μοναδικού παππού.
