Της Ζήνας Λυσάνδρου-Παναγίδη, Δημάρχου Λευκονοίκου
Σαν τέτοια μέρα φύγαμε κυνηγημένοι από τα σπίτια μας. Για να γυρίσουμε το βράδυ. Μας βομβάρδιζαν από τις τέσσερις το πρωί. Το βράδυ, μάς είπαν ότι έρχονται οι Τούρκοι στο Λευκόνοικο, και πρέπει να φύγουμε. Καραβάνια προσφύγων στον δρόμο για την Άχνα.
Λίγες μέρες πριν, καθισμένοι αναπαυτικά στις πολυθρόνες μας, βλέπαμε στην τηλεόραση τους πρόσφυγες της Κερύνειας που οδύρονταν για το πάρσιμο της πόλης και της επαρχίας τους. Λυπηθήκαμε. Λυπηθήκαμε πάρα πολύ. Μάλιστα, έδωσε ο κόσμος από τα πλούσια ελέη του για τους πρόσφυγες της Κερύνειας, για να τους συντρέξει στη δυστυχία τους. Τι τραχανάδες, τι πουργούρια, τι χαλλούμια, πόσα σεντόνια από τις προίκες βγήκαν από τα ερμάρια, και άλλα χρεώδη, όλα δόθηκαν με μεγαλοψυχία από τους κατοίκους της κωμόπολής μας.
Θυμάμαι που λέγαμε” μάνα μου τους καημένους!”
Μα ήμασταν στο σπίτι μας. Στην αυλή μας. Στα κρεβάτια μας. Στις αναπαυτικές πολυθρόνες μας. “Μάνα μου, τους καημένους!”
Καθόμασταν στη δροσιά της αυλής μας και βλέπαμε στην τηλεόραση όσα διαδραματίζονταν. Χωρίς να χάσουμε τη βολή μας! Βέβαια, είδαμε αεροπλάνα, μάς βομβάρδιζαν για τρεις μέρες, φοβηθήκαμε, αλλά με την ανακωχή, συνεχίσαμε να ζούμε στα σπίτια μας, έστω και με τον φόβο και την αγωνία.
Μεγάλο πράμα να είσαι στο σπίτι σου. Σε λίγες μέρες καταλάβαμε πραγματικά τι σήμαινε ο πόνος των Κερυνιωτών, όταν πήραμε κι εμείς τον δρόμο της προσφυγιάς. Τον βιώσαμε στο πετσί μας.
Γι’ αυτό μόνο όποιος έφυγε από το σπίτι του, μόνο αυτός μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει η λέξη πρόσφυγας!
Είναι πολύ εύκολο να λες “μάνα μου, τους καημένους”, και να συνεχίζεις τη ζωή σου.
Αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά του πρόσφυγα από τον μη πρόσφυγα!
