Υπάρχει η εξής μαρτυρία: Ο πατέρας του ήρωα Ανδρέα Παναγίδη τον επισκέφθηκε, για τελευταία φορά, την προηγούμενη μέρα της εκτέλεσής του. Οι Άγγλοι κατακτητές επέτρεψαν στον ήρωα να δει τον πατέρα του μέσα από το συρματόπλεγμα. Τα λόγια πατέρα και γιου ήταν λίγα. Πιο πολλά είπαν με τη σιωπή τους. Πριν αποχωρήσει ο πατέρας, ζήτησε από τον γιο του να χορέψουν, έστω και με το συρματόπλεγμα στη μέση.
Πέρασαν ένα μαντήλι ανάμεσα στο συρματόπλεγμα και άρχισαν να χορεύουν δαιμονισμένα, ο ήρωας από τη μέσα πλευρά, τη σκλαβωμένη, του συρματοπλέγματος, και ο πατέρας από την έξω πλευρά, τη δήθεν …”ελεύθερη”, με τους δυνάστες σαστισμένους και έκπληκτους γι’ αυτά που έβλεπαν τα μάτια τους. Ο Αριστείδης, ο μικρός γιος του ήρωα, ηλικίας μόλις δύο τριών χρόνων, ενθουσιάστηκε από τη σκηνή και χειροκροτούσε συνέχεια με τα απαλά χεράκια του!
Είμαι σίγουρος πως δεν υπήρξαν αλλά ούτε και θα υπάρξουν ποτέ σε παγκόσμιο επίπεδο τέτοιες γενναίες, αδάμαστες ψυχές μπροστά στον θάνατο αλλά ούτε και υπάρχουν λαοί με καταγραμμένες τέτοιες λαμπρές σελίδες στην Ιστορία τους!!!
Χρήστος Μαυρής
Από ανάρτηση του Κυριάκου Ιωάννου
