Συμπληρώνονται φέτος, στις 11 Ιουλίου, 40 χρόνια από την εκδημία του ορθοπεδικού γιατρού Κώστα Χατζηκακού (1924-1982). Αν στο χριστιανικό μας εορτολόγιο δύο είναι οι Άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός, «θείοι θεράποντες και ιατήρες βροτών», δύο επίσης ανάργυρους γιατρούς είχαμε στην Αμμόχωστο. Ο άλλος ήταν ο αείμνηστος παθολόγος και λογοτέχνης Γιώργος Φάνος (1918-1994). Και οι δύο συναγωνίζονταν σε πηγαία αισθήματα αφειδώλευτης προσφοράς και απροσμέτρητης συμπονετικής συμπαράστασης προς τον πάσχοντα συνάνθρωπο. Τα εγκώμια όμως αγάπης, τιμής και ευγνωμοσύνης για τον αξέχαστό μας Κώστα Χατζηκακού ως ελάχιστη ανταπόδοση των αφιλοκερδών ανεκτίμητων ιατρικών του υπηρεσιών σε πλήθος ασθενών πλημμυρίζουν από τότε έως σήμερα τις καρδιές με καταγραφές εύφημης μνείας και αποθεωτικής έξαρσης.
Συνωθούνται τα επαινετικά σχόλια στον Τύπο, καθώς και τα ευχαριστήρια διαδικτυακά μηνύματα με εκτενείς είτε περιεκτικά εύγλωττες αναφορές για το πρότυπο αρετής και το παράδειγμα προς μίμηση στο πρόσωπο του ανθρωπιστή ιατρού, επισημαίνοντας τη σπανιότητα του είδους. Ειδικότερα στους απρόσωπους και απάνθρωπους καιρούς μας, όπου η Ιατρική δεν ασκείται ως το κατ’ εξοχήν ανθρωποκεντρικό λειτούργημα κατά το Ιπποκράτειο παράγγελμα, αλλά, εν πολλοίς, ως κερδοφόρο ανταγωνιστικό επάγγελμα. Εξ ου και εξακολουθούν να κατατίθενται οι μνήμες και οι μαρτυρίες για τον αξιαγάπητο γιατρό της Αμμοχώστου, όσο και αν λιγοστεύουν στα 48 χρόνια προσφυγιάς φεύγοντας εκείνοι που τον έζησαν από κοντά στη θαλασσοφίλητη γενέτειρά τους και όσοι βίωσαν την αποθεραπεία των επιτυχών επεμβάσεων μέσα από τη δεξιότητα και τη γενναιοδωρία των χειρουργικών του χεριών. Παραμένουν, ωστόσο, έντονα ανεξίτηλες οι εικόνες των πρώτων οκτώ χρόνων του εκτοπισμού του, πριν την πρόωρη αναχώρησή του από τον γήινο τούτο κόσμο. Αλλά και ζωντανεύουν τα βιώματα και οι ατέλειωτες αναδιηγήσεις για τα αξιοθαύμαστα έργα και τις ημέρες της επίζηλης δημοφιλίας του στην πολυσύχναστη κλινική του στην Αμμόχωστο.
Βαρυσήμαντα τα όσα αναφέρει ο Παναγιώτης Περσιάνης τον Ιούνιο του 2019 σε δημοσίευμά του: «Η μνήμη του φιλάνθρωπου γιατρού Κώστα Χατζηκακού έχει, πιστεύω, στενή σχέση με την έναρξη λειτουργίας του ΓεΣΥ, αφού συνδέεται με το δεύτερο διακύβευμα, κατά πόσο δηλαδή οι γιατροί της χώρας θα μπορούσαν, μέσα στις διαμορφούμενες νέες συνθήκες και τις κυρίαρχες αξίες της παγκοσμιοποίησης, να αρθούν στο ύψος του κώδικα του Ιπποκράτη και φυσικά της αποστολής τους και να δεχτούν να θέσουν σε αρκετά ψηλό βαθμό το συλλογικό καλό και την προσφορά των υπηρεσιών τους στους ασθενείς σε σχέση προς το προσωπικό όφελος. Στο θέμα αυτό προβάλλει σαν φάρος το φωτεινό παράδειγμα του Κώστα Χατζηκακού, που στα πέτρινα εκείνα χρόνια της φτώχειας και της σκλαβιάς φρόντισε να στήσει, στην Αμμόχωστο πρώτα και στη Λάρνακα μετά την εισβολή, ένα μνημείο ανθρωπιάς, καλοσύνης και ηθικού μεγαλείου, αρνούμενος να δέχεται χρήματα για τις υπηρεσίες του προς τους ασθενείς του. Όλοι όσοι τον θυμούνται μιλούν όχι μόνο για τη φιλανθρωπία του αλλά και για το χαμόγελο με το οποίο συνόδευε την άρνησή του να δεχθεί αμοιβή. Από το χαμόγελο αυτό οι ασθενείς ένιωθαν πως η άρνηση δεν γινόταν από οίκτο, ούτε από κάποια υστερόβουλη σκέψη, αλλά από μεγάλη αγάπη για τον άνθρωπο, κάθε άνθρωπο, γνωστό ή άγνωστό του. Είτε το θέλουν είτε όχι οι σημερινοί γιατροί της Κύπρου θα συγκρίνονται ασυναίσθητα για πολύ καιρό όσον αφορά στην επαγγελματική συμπεριφορά τους με εκείνη του Χατζηκακού».
Πηγή: philenews.com
