Είναι ο πρώτος και ο μοναδικός εν ενεργεία Δήμαρχος (της Λεμεσού), σε ολόκληρο τον Ελληνισμό, που έπεσε μαχόμενος ως απλός τυφεκιοφόρος στρατιώτης, στην πρώτη γραμμή του μετώπου, προσφέροντας στην Κύπρο ακόμα μια περήφανη πρωτιά.
«Φεύγων δια τον πόλεμον, ένα ακαταμάχητον πόθον είχε, να ενδυθή την τιμίαν στολήν του στρατιώτου να οδηγηθή εις τα πε¬δία των μαχών και να πάρη το βάπτισμα του πυρός. Ο Πρωθυπουργός Βενιζέλος και άλλοι επίσημοι προσεπάθησαν να τον μεταπείσουν και να τοποθετηθη εις αλλάς εθνικάς εργασίας αλλ’ ουδέν ίσχυσε να μεταβάλη την θέλησιν και την αμετάκλητον απόφασίν του. Απηρνήθη τον Δικηγόρον, τον Δήμαρχον, τον Βουλευτήν, τον Εκτελεστικόν Σύμβουλον και τα άλλα αξιώματα και έγινεν απλούς στρατιώτης δια να υπηρέτηση την πατρίδα ως ήτο ο διακαής του πόθος, το όνειρο του» (Κλ. Μυριανθόπουλος).
Ο Σώζος, στις 30/10/1912, γράφει στους γονείς του: «Τι αξίαν έχουσιν αι συνδρομαί και άλλες ενδείξεις του πατριωτισμού όταν ένας υγιής άνθρωπος δεν προσφέρει τον εαυτό του εις υπηρεσίαν αυτής».
«Ο θάνατος του Σώζου υπήρξε η Θεαματικότερη Κυπριακή εκδήλωση υπέρ της ένωσης με την Ελλάδα στα 34 χρόνια βρετανικής κατοχής, ενώ αποτέλεσε την κραυγαλέα «ενηλικίωση» του κυπριακού ενωτικού κινήματος» (Ευάγγελος Χατζηιωάννου, Βουλευτής Λάρνακας-Αμμοχώστου, συμπολεμιστής του Σώζου)
Κείμενο: Δημήτρης Ταλιαδώρος
