Ζήνα Λυσάνδρου-Παναγίδη
Σαν σήμερα έπεσε πολεμώντας το 1974 ο ήρωάς μας Σταύρος Καμιντζής.
Στις 22 Ιουλίου, τη Δευτέρα, βρέθηκαν σε μια τοποθεσία κοντά στο Τρίκωμο, στο χωριό Τοπσούκογιου. Μόνος του ο 26χρονος Σταύρος, με ένα μαρτίνι στο χέρι, προχώρησε για να καταλάβει το πιο οχυρωμένο τουρκικό φυλάκιο. Ριψοκίνδυνος και ατρόμητος, όρμησε με απαράμιλλο θάρρος, χωρίς κάλυψη από τους συμπολεμιστές του, φωνάζοντας: «Πάμε να καταλάβουμε το φυλάκιο του εχθρού».
Οι τρεις στρατιώτες του τουρκικού φυλακίου ύψωσαν τα χέρια τους για να παραδοθούν. Στο γνέψιμο του Σταύρου να τον καλύψουν οι συμπολεμιστές του, δεν πρόλαβε, γιατί ο τέταρτος Τούρκος στρατιώτης, που ήταν πληγωμένος, τον τράβηξε μέσα στο φυλάκιο και τον λόγχισε.
Οι συμπολεμιστές του, που είδαν το αγέρωχο παιδί να ορμά αψηφώντας τον κίνδυνο, θαύμασαν το μεγαλείο και την αυταπάρνησή του, τη λεβεντιά και την παλληκαριά του.
Ο ήρωας Σταύρος Καμιντζής έπεσε στο πεδίο της τιμής, λίγο πριν από την εκεχειρία, όπως αναφέρει εφημερίδα της εποχής. Το άψυχο σώμα του το αναγνώρισαν οι συμπολεμιστές του και το μετέφεραν το βράδυ στο νοσοκομείο Λευκονοίκου, χωρίς να ειδοποιήσουν τους δικούς του. Την άλλη μέρα το πρωί τούς ειδοποίησε η γειτόνισσά τους, η Σοφία Κωσταντά, η Μηλιωτού, ότι δήθεν είναι πληγωμένος. Αλαφιασμένη η αδελφή του η Καλλιόπη, έτρεξε στο νοσοκομείο με την ελπίδα ότι είναι ζωντανός.
Ανεβαίνοντας τα σκαλιά, βρήκε τον γιατρό του νοσοκομείου, ο οποίος της έδωσε συλλυπητήρια. Δεν ήξερε ότι οι δικοί του αγνοούσαν το τραγικό μαντάτο. Στο άκουσμα της λέξης «συλλυπητήρια», η Καλλιόπη αναστατώθηκε τόσο, που δεν θυμάται τίποτα. Η μάνα και τα αδέλφια του, όσα δεν ήταν στον πόλεμο, μεταφέρθηκαν στην εκκλησία του Σωτήρος με στρατιωτικό αυτοκίνητο. Δεν ήξεραν καν την ώρα της κηδείας. Τα κανόνισαν όλα οι στρατιώτες. Ο παπα-Νικόλας έκανε νεκρώσιμη ακολουθία δέκα λεπτών, από τον φόβο των βομβαρδισμών. Όταν οι στρατιώτες σήκωσαν το άψυχο λογχισμένο σώμα του, κύλησε το άλικο αίμα του και σχημάτισε μια λακκούβα στο πάτωμα.
Η τραγική μάνα άρχισε μαζί με τα παιδιά της τον θρήνο, σαν εκείνον της Εκάβης που θρηνούσε τον νεκρό Έκτορα, αλλά ύψωσε το ανάστημά της και είπε ως γνήσια Ελληνίδα μάνα: «Χαλάλιν της πατρίδας ο Σταυρής μου. Εκάμαμεν παιδκιά τζαι για τον πόλεμον!».
