Αγαπητοί συνδημότες του Λευκονοίκου,
Αισθάνομαι μεγάλη ευθύνη και συγκίνηση όχι μόνο για την τιμητική ανάθεση του δημάρχου κ. Ταξιάρχη Βέρρου να χαιρετίσω, σήμερα, την επαναθεμελίωση της διαδημοτικής συνεργασίας ανάμεσα στο Λευκόνοικο της Κύπρου και στην πόλη μου, τον Μόλυβο, την αρχαία Μήθυμνα της Λέσβου.
Η σημερινή ημέρα έχει ιδιαίτερη συναισθηματική αξία για εμένα, γιατί συνεχίζουμε, σήμερα, μια ιστορία ανάμεσα στις δύο πόλεις μας που ξεκίνησε πριν από 25 χρόνια επί δημαρχίας του πατέρα μου κ. Δήμήτρη Βατή το 1994 μαζί με τον αείμνηστο Δήμαρχο Λευκονοίκου, τον Λυκούργο Κάππα.
Τόποι που λάμπρυναν τον ελληνικό και ευρωπαϊκό πολιτισμό είναι ανάγκη να συνεργάζονται και να διεκδικούν μαζί, μέσα από κοινές δράσεις την δυνατότητα της ελεύθερης ύπαρξής τους, στις εξαιρετικά δύσκολες συγκυρίες που περνούμε. Στην Κύπρο και στην Λέσβο δυο νησιά που οριοθετούν την Ευρώπη προς την Ανατολή, από τον Νότο μέχρι τον Βορρά, δοκιμάζεται, για διαφορετικούς λόγους, σήμερα, αυτό που αποκαλούμε ευρωπαϊκό κεκτημένο: δηλαδή τα πανανθρώπινα δικαιώματα της ελευθερίας και της δικαιοσύνης για τον άνθρωπο. Οι δυνατότητες σύσφιξης των μακραίωνων εθνικών δεσμών Ελλάδας – Κύπρου και των σχέσεων ανάμεσα στους δύο δήμους μπορούν να συμβάλλουν στην οικοδόμηση κοινού μετώπου για την αντιμετώπιση κινδύνων που μας κυκλώνουν στο πλαίσιο της ειρηνικής συνύπαρξης σε μια ενωμένη Ευρώπη.
Πιστεύω ότι οι τομείς που μου ανατέθηκαν από τον Δήμαρχο στον Δήμο Δυτικής Λέσβου -πολιτισμός, τουρισμός, αθλητισμός – αποτελούν προνομιακό πεδίο ανταλλαγών και συνεργασίας ανάμεσα στους δύο Δήμους και στα δύο νησιά. Μέσα από αυτές τις ανταλλαγές μπορύμε να ανακαλύψουμε αυτό που περιγράφει ο Σεφέρης : ότι “η Πατρίδα δεν είναι ιδέα αλλά ένας κόσμος λατρευτά ψηλαφητός σε κάθε του λεπτομέρεια. Ένας κόσμος που τον νιώθει κανείς στο σώμα του” . Μας αποκαλύπτει ένα τοπίο όπου “η εμπειρία του ανθρώπινου δράματος, όποιες και να ’ναι οι σκοπιμότητες της καθημερινής συναλλαγής, μετρά και κρίνει την ανθρωπιά μας”.
Σας φέρνω τον χαιρετισμό του πατέρα μου, ο οποίος με μεγάλη συγκίνηση, μοιράστηκε μαζί μου τις εμπειρίες του, τις αναμνήσεις του, μου μίλησε για τους δεσμούς φιλίας και αγάπης που δημιουργήθηκαν πριν 25 χρόνια σαν να ήταν χθες. Και στη συνέχεια μου παρέδωσε όλα τα έγγραφα, τις εφημερίδες, και τις ομιλίες που είχε κρατήσει για να τα παραδώσω στο νέο μας Δήμο Δυτικής Λέσβου. Το θεωρώ χρέος μου να φέρω κοντά μας σ’αυτη τη σημερινή εκδήλωση τους «πατεράδες» αυτής της αδερφοποίησης με το να σας θυμίσω τα λόγια που κάποτε μοιράστηκαν μεταξύ τους:
Θα ξεκινήσω με τα λόγια του αείμνηστου Δημάρχου Λευκόνικου του Λυκούργου Κάππα: «Όσο θα υπάρχουμε οι Λευκονοιτζιάτες, η γη του Λευκονοίκου θά’ναι πάντα δική μας, γιατί ζει στις καρδιές μας και θα μεταλαμπαδεύεται στα παιδιά μας. Θ’ανάψουν τα καντήλια στις εκκλησίες μας κι΄απ’τα κόκκαλα των νεκρών μας θα ξαναβγεί η λευτεριά. Η γη μας, η γη του Λευκόνοικου είναι πάντα εκεί και προσμένει μια σταγόνα ιδρώτα του Λευκονιτζιάτη γεωργού για να ξεπετάξει ξανά το στάχυ της, κι’ένα δάκρυ της Λευκονοιτζιάτισσας νοικοκυράς για να μεγαλώσει και πάλι τα λουλούδια της.
Σήμερα που το Αιγαίο και η Θράκη μας πολιορκούνται από τον Τούρκικο επεκτατισμό, ο Ελληνισμός δεν αντέχει σε άλλη συρρίκνωση, ούτε και σε νέες χαμένες πατρίδες. Σ’αυτή την κρίσιμη ώρα για τον Ελληνισμό, η αδελφοποίηση των Δήμων μας παίρνει τον χαρακτήρα συσπείρωσης του Ελληνισμού και στέλλει ελπιδοφόρο μήνυμα για τον τελικό θρίαμβο των δικαίων μας.»
Τελειώνοντας, θα ήθελα να αναφέρω και τα λόγια του πατέρα μου, του τότε Δημάρχου Μήθυμνας του Δημήτρη Βατή: «Η αδελφοποίηση των Δήμων μας σίγουρα δε θα παραμείνει ένα τυπικό τελετουργικό γεγονός αλλά μια αμφίδρομη βιωματική σχέση και πράξη. Μέσα απ΄την αδερφοποίηση αυτή επιδιώκουμε να ξύσουμε τη σιωπή μέσα στην οποία φωλιάζει η Ιστορία και να μας θυμίσει το χρέος μας. Να μας θυμίσει ότι τα νησιά του Αιγαιοπελαγίτικου χώρου και η Κύπρος είναι μια γεωγραφικά αδιάσπαστη και αδιαφιλονίκητη ενότητα μέσα από την ιστορία και το πολιτισμό της. Να μας θυμίσει ότι η Τουρκία, μέσα στα μεγαλόπνοια σχέδια της για την αναστήλωση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας συμπεριλαμβάνει όχι μόνο την Κύπρο αλλά και τα νησιά του Αιγαίου….Και να αγωνιστούμε όπως είπε και ο Μακάριος στις 28 Αυγούστου το ’54 χωρίς υποχωρήσεις, χωρίς παραχωρήσεις, και χωρίς συμβιβασμους, μέχρι να δούμε τη σημαία της λευτεριάς να κυματίζει από άκρη σ’ακρη στο νησί της Αφροδίτης. Και να περπατήσουμε μαζί στον κάμπο του ελεύθερου Λευκόνοικου.»
Το 2000, βαφτίσαμε ένα κομμάτι της Μηθυμναίας γης ως «Πλατεία Λευκονίκου», όπου μαζευόμαστε όλοι μαζί σε διάφορες εκδηλώσεις, σε κάθε Εθνική εορτή, μικροί και μεγάλοι, για να καταθέσουμε στεφάνια, και να τιμήσουμε τους προγόνους μας. Θα ήθελα να κλείσω με τα λόγια του τότε Δήμαρχο Δημήτρη Βατή για την Πλατεία Λευκονίκου: «Σας την παραδίνουμε, μια μικρή δική σας γωνιά στα δικά μας χώματα, μια μικρή πλατεία, που τη γέννησε μια μεγάλη αδελφική αγάπη. Μια σπιθαμή γης πάνω στην οποία πάντα θα κυματίζουνε η μια δίπλα στην άλλη, η κυανόλευκη και η Κυπριακή Σημαία. Και δεν είναι τυχαίο που θελίσαμε να είναι στρογγυλή αυτή η πλατεία που αφιερώνουμε στο Λευκόνικο. Στρογγυλή σα φωτοστέφανο των αγίων, σα τη πανσέληνο της Σαπφούς, Σαν τον ηλιάτορα του Ελύτη. Στρογγυλή σαν ανοιχτή μητρική αγκαλιά που πάντα θα σας περιμένει και θα σας υποδέχεται με αγάπη και στοργή.»
Eυχαριστούμε από καρδιάς για τη φιλοξενία σας. Και με χαρά να σας υποδεχτούμε στη Λέσβο.
