Ποιοτικός χρόνος με τα παιδιά μας

Θα ήθελα να σταθώ σε ένα θέμα που νιώθω ότι έχω ισχυρή άποψη λόγω προσωπικής εμπειρίας, αλλά οι ψυχολόγοι έχουν τη δική τους άποψη, που, ασφαλώς, είναι σεβαστή.

Ως ενεργός πολίτης κι εγώ συμμετείχα στο πολιτικό γίγνεσθαι, και για πάνω από μια δεκαετία ήμουν πολύ αναμεμειγμένη στην πολιτική ζωή του τόπου μας. Διέθετα όλο μου τον χρόνο εκτός εργασίας στα κοινά. Ακούγοντας, μάλιστα, όλες τις γυναίκες στην πολιτική να μιλούν συνεχώς για τη σημασία του ποιοτικού χρόνου με τα παιδιά μας, ήμουν σίγουρη ότι κι εγώ θα τα κατάφερνα να τα συνδυάσω και τα δυο.

Αποκτώντας παιδί σε κάπως μεγαλύτερη ηλικία από τη συνηθισμένη, κατάλαβα πόσο δίκαιο είχε η νύφη μου Κατερίνα, παιδίατρος, η οποία συνεχώς μου επαναλάμβανε ότι τα παιδιά χρειάζονται και τους δυο γονείς στο σπίτι, γι’ αυτό έβαλε κατά μέρος τις δικές της φιλοδοξίες για να αφοσιωθεί στα παιδιά της, λέγοντας ότι από δω και πέρα επενδύουμε στη νέα γενιά.

Επίσης, κατάλαβα πολύ καλά ότι όλες οι γυναίκες που τόσα χρόνια άκουα να λένε ότι δίνουν ποιοτικό χρόνο στα παιδιά τους, στην ουσία το λέγανε και το λένε αυτό για να καθησυχάσουν τις τύψεις τους. Χώρια που, κοιτάζοντας τη ζωή τους, πολλές από τις κοπέλες αυτές στην Ελλάδα κάποια στιγμή διέλυσαν την οικογένειά τους ή συνέβαλαν με τη στάση τους να διαλυθεί.

Δεν θα ξεχάσω το παράδειγμα μιας προβεβλημένης γυναίκας από το ΠΑΣΟΚ η οποία σε συνέντευξή της είχε πει ότι αυτή ήταν στο εξωτερικό και επικοινωνούσε με τον πεντάχρονο γιο της μέσω τηλεοθόνης, ενώ αργότερα τον πήρε μαζί της στην Ευρώπη και έμενε όλη μέρα στον σταθμό μέχρι το βράδυ που αυτή τελείωνε και τον έπαιρνε στο σπίτι, όπου τις πιο πολλές φορές ασφαλώς θα έμενε με την οικιακή βοηθό, όταν η μητέρα είχε δείπνα εργασίας και άλλες υποχρεώσεις που απέρρεαν από τη θέση της. Έτσι μεγάλωσε το παιδί της. Και μπορεί να είναι και πολύ καλό παιδί.

Αυτά τα παιδιά, δεν ξέρω, μπορεί να γίνονται κάποτε και πιο υπεύθυνα. Όμως, η πλειοψηφία των παιδιών που μεγαλώνουν με απούσα τη μητέρα κυρίως ή τον πατέρα νιώθουν ότι κάτι τους λείπει ή παρασύρονται σε άλλους δρόμους…

Ταυτόχρονα, είχα μια γνωστή η οποία είχε μεγάλες φιλοδοξίες, αλλά δυστυχώς παντρεύτηκε νωρίς και τα παιδιά της ουσιαστικά μεγάλωσαν με την κοπέλα και τον πατέρα τους, αφού η μητέρα που τα λάτρευε, λόγω της προσπάθειάς της να αποδείξει ότι είναι καλύτερη από τους άντρες συναδέλφους της στην ελεύθερη αγορά, έλειπε όλο το εικοσιτετράωρο σχεδόν από το σπίτι. Αργότερα, πήρε πακέτο τον σύζυγό της και τα παιδιά της και πήγαν να ζήσουν σε μια χώρα του Αραβικού κόλπου, όπου της έδωσαν διευθυντική θέση σε μια μεγάλη εταιρεία.

Εκεί, τη μια βδομάδα έμενε μαζί τους και την άλλη ταξίδευε στις γύρω χώρες, γιατί ήταν υπεύθυνη και γι’ αυτές. Αργότερα, ο σύζυγός της έφυγε και τα παιδιά έμειναν μαζί με την κοπέλα. Ουσιαστικά, αυτά τα παιδιά μεγάλωσαν με ξένες γυναίκες και με τον πατέρα. Και διερωτάσαι: γιατί να παντρεύονται και να κάνουν παιδιά γυναίκες που δεν έχουν τον χρόνο να ασχοληθούν με τα παιδιά τους;

Η δική μου γνώμη είναι ότι αν θέλεις να κάνεις καριέρα που απαιτεί πλήρη αφοσίωση, καλύτερα να καθυστερήσεις τον γάμο ή την απόκτηση παιδιών, γιατί τα παιδιά απορροφούν μεγάλο μέρος του χρόνου σου ή πρέπει να τον απορροφούν, αν θέλεις να αναθρέψεις σωστά το παιδί σου. «Ου δύνασαι δυσίν κυρίοις δουλεύειν».

Κι αυτό το βίωσα, όταν μπήκα κι εγώ στο χορό. Ενώ νόμιζα ότι θα μπορούσα να τα προλάβω όλα, και την πολιτική και τη μητρότητα, στην πράξη αυτό αποδείκτηκε ανέφικτο, γιατί, όχι μόνο το παιδί μου με ήθελε συνεχώς μαζί του, αλλά κι εγώ η ίδια δεν μπορούσα να το αφήνω. Ήθελα να μη χάσω αυτά τα όμορφα χρόνια της παιδικής του ηλικίας. Δεν το έκανε η καρδιά μου να γυρίζω έξω από το σπίτι, ενώ ο παράδεισός μου βρισκόταν μέσα σ’ αυτό.

Εξάλλου, ένιωσα ότι πλέον τίποτε άλλο δεν με γέμιζε τόσο, χόρτασα την κοινωνική προσφορά και την ενασχόληση με τα κοινά, χόρτασα την κοινωνική καταξίωση και τα αξιώματα, ενώ δεν είχα απολαύσει στη ζωή μου το μεγάλωμα ενός παιδιού. Αυτό μου έλειπε από τη ζωή μου και αυτό αποφάσισα να κάνω.

Αυτό είναι το πρωτεύον στη ζωή μας. Αυτό που πραγματικά γεμίζει τη ζωή μας με φως! Αυτή είναι η ουσιαστική ποιότητα στη ζωή μας. Να αφήνουμε αποθέματα δυνάμεων γι’ αυτούς που πραγματικά το αξίζουν!

Ανακεφαλαιώνοντας, τα παιδιά μας ασφαλώς χρειάζονται ποιοτικό χρόνο με τους γονείς τους, και όχι μόνο. Θέλουν και ποσοτικό! Μας θέλουν να είμαστε διακριτικά δίπλα τους, στο άλλο δωμάτιο, στην αυλή, αλλά παρόντες, όχι απόντες τις πιο πολλές ώρες της μέρας τους. Είναι γνωστή η ιστορία με το μικρό παιδί που πρότεινε στον πατέρα του να του δώσει όσα παίρνει μια ώρα από τη δουλειά του για να μείνει μαζί του στο σπίτι.

Αυτή είναι η συμβουλή μου στις νέες κοπέλες που έφεραν στον κόσμο παιδιά. Να μη χάσουν τα πιο όμορφα χρόνια των παιδιών τους. Δεν έρχονται πίσω. Βεβαίως, υπάρχει και ο γονεϊκός ρόλος του πατέρα. Σύμφωνοι. Μαζί οι δυο γονείς, σύζυγοι και ομόζυγοι στο δρόμο τον όμορφο μα τόσο δύσκολο της ανατροφής των παιδιών τους. «Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε».

Ως κατακλείδα στις σκέψεις μου σας παραθέτω ένα απόσπασμα από μια συνέντευξη της κ. Ελένης Γλύκατζη Αρβελέρ:

Ερώτηση: Ποια ήταν η στιγμή που είδατε τη ζωή με άλλα μάτια;

Απάντηση: Η στιγμή που απέκτησα το παιδί μου. Ήμουνα εννέα μηνών έγκυος και πήγα σ΄ ένα καφενείο να φάω ένα παγωτό. Και μ΄ έπιασαν οι πόνοι. Το επόμενο πρωΐ είχα αποκτήσει τη Μαρί-Ελέν, την κόρη μου.

Ερώτηση: Δεν στάθηκε τα παιδί εμπόδιο στην καρριέρα σας;

Απάντηση: Μα τι είναι αυτά που λέτε! Ποια καρριέρα μπροστά στο παιδί; Χωρίς παιδιά οι μεγαλόσταυροι μπαίνουν επάνω σε άδειες καρδιές».