Σήμερα επισκεφθήκαμε τον ανακαινισμένο ναό του Αρχαγγέλου μας. Ψάλλαμε αναστάσιμους ύμνους κάτω από την τοιχογραφία του Αρχαγγέλου μας. Πόνεσε και πάλι η ψυχή μας. Μα δεν απογοητευόμαστε. Ξέρουμε ότι ο Αρχάγγελός μας και οι άγιοί μας ξέρουν πότε θα έρθει η ώρα της λύτρωσής μας! Ο Θεός δεν μίλησε ακόμα!
Στο κέντρο του Λευκονοίκου, εκεί που ήταν το μαγαζί του παπά μου, το εστιατόριο, το “μαϊρκόν” του θείου μου του Κάκου του Πανάου, το μαγαζί του Καζέλα, τα παρπερούθκια, τα τρία αδέλφια Λαουτάρη με τον αδαμάντινο χαρακτήρα και το χρηστό ήθος, εκεί, λοιπόν, φυσούσε ένα δροσερό αεράκι από τον Πενταδάκτυλο, που ήταν σαν να μας καλωσόριζε. Ξύπνησε μνήμες αυτή η δροσιά…δεν θέλαμε να τη χάσουμε…
Δεν μπορεί με λόγια να περιγραφεί το αίσθημα αυτής της εμπειρίας! Πουθενά αλλού δεν μπορούμε να τη νιώσουμε…Μόνο στον τόπο μας! Κι ούτε άλλος μπορεί να καταλάβει…
Αυτή είναι η μοίρα του πρόσφυγα!
