Ιστορία 3η: “Η Πιτζιολίνα”
Πώς θυμήθηκα σήμερα την Πιτζιολίνα!
“Από τις πιο ευχάριστές μου θύμησες είναι και η Πιτζιολίνα. Η πραματευτίνα μας. Παρόλο που ήταν από την Πάνω Γειτονιά, το σπίτι της ήταν στον κύριο δρόμο προς το Πανόραμα, απέναντι από της Χρυστάλλας του Παούσιη(που αγόρασαν το σπίτι από τον γιο του Σούππα), και από του Κυριάκου του ράφτη, εντούτοις την ξέραμε και εμείς οι κατωΐτισσες καλά, αφού γύριζε τις γειτονιές και μας πουλούσε γυαλικά.
Κάθε φορά που την έβλεπα να έρχεται προς το σπίτι μας, φορτωμένη το καλάθι της στον ώμο, άνοιγε η ψυχή μου. Μου άρεσαν ως μικρή τα αστεία της, το χιούμορ της, το κέφι της, η πρόσχαρη διάθεσή της. Γελούσαμε πολύ μαζί της. Μπορεί να μη χρειαζόμασταν τόσα γυαλικά, τόσα κουζινικά, ήταν γεμάτοι οι τόποι, αλλά αγοράζαμε για το χατίρι της, για να την αποζημιώσουμε για τον κόπο της που ερχόταν τόσο δρόμο φορτωμένη… Ήταν απόλαυση.
Η Ελεγκού η Πιτζιολίνα, η γυναίκα του Νικολή του Πιτζιολή, είχε τρεις γιους. Ο ένας, ο Μιχαλάκης, έφυγε νωρίς, όπως και η γυναίκα του η Πόπη. Τα παιδιά τους, τον Νίκο και τη Γιάννα, τα μεγάλωσε με περισσή αγάπη η γιαγιά τους η καλή η Παρασκευού του Γιαννουκκά, η μάμα του φίλου μας του Τάκη Χοίρα.
Ο Θεός αναπαύσει την ψυχή όλων τους. Άφησαν μνήμη αγαθή!”.
