Της Ζήνας Λυσάνδρου Παναγίδη
Δημάρχου Λευκονοίκου
Πρόσφατα, βρέθηκα στην Παναγία την Αγγελόκτιστη του Κιτίου για την κηδεία μιας καλής και όμορφης γηραιάς κυρίας από την κωμόπολη του Λευκονοίκου. Κάνοντας τον επικήδειο της εκλιπούσης, η μνήμη μου γύρισε πολλά χρόνια πίσω, όταν όντας πρωτοδιόριστη καθηγήτρια στο τότε εξατάξιο Γυμνάσιο Μακαρίου στη Λάρνακα-κάπου μεταξύ των ετών 1978 και 1982- βρέθηκα στην ίδια εκκλησία για την κηδεία του πατέρα ενός μαθητή μου που έφυγε πρόωρα, βυθίζοντας σε ανείπωτο πένθος την οικογένειά του.
Πέρα, όμως, από την οδύνη που βίωσα για τον αδόκητο χαμό ενός νέου ανθρώπου, είχα την ευλογία και τη χαρά της αντάμωσης με τον σεβάσμιο ιερέα μας, του Σωτήρος της Κάτω Γειτονιάς του Λευκονοίκου, τον αγαπημένο μας Παπα- Νικόλα που η προσφυγιά τον έριξε στο Κίτι. Μόλις άκουσα τη γλυκόλαλη φωνή του, ένιωσα την καρδιά μου να πάλλεται από αγαλλίαση.
Η αγάπη μας και ο σεβασμός μας γι’ αυτόν τον ιερέα δεν λέγεται. Από μικρά παιδιά, μόλις τον βλέπαμε να περνά τον ποταμό Κρυό και να έρχεται προς την εκκλησία, τρέχαμε ποιο παιδί να του πρωτοφιλήσει το χέρι. Γι’ αυτό και όπου και να βρεθήκαμε στης προσφυγιάς τις στράτες, η σκέψη μας γυρνούσε σε αυτόν. Κανένας άλλος δεν μπορούσε να παραβγεί μπροστά του.
Ήταν σαν τον Αρχάγγελο, έτσι που ανέμιζαν τα ράσα του, σαν φυσούσε το αεράκι από τον Πενταδάκτυλό μας. Με τα άσπρα γένια και τα κάτασπρα μαλλιά του, έτσι τον φτάσαμε εμείς στη γενιά μας, με τη φωτεινή του ματιά και την κορμοστασιά του, με το ολόγλυκό του πρόσωπο, όχι μόνο γιατί ήταν όμορφο, αλλά γιατί το στόλιζε η αρετή και η καλοσύνη του, μας σαγήνευε και μας έκανε να τον αγαπούμε. Πόσο του ταίριαζε η ρήση των αρχαίων Ελλήνων: «Οία η μορφή, τοιάδε και η ψυχή».
Μόλις μας έβλεπε κι αυτός, μας μιλούσε με τόση πολλή αγάπη, που νιώθαμε πολύ ξεχωριστοί στα μάτια του, και νιώθαμε πολύ όμορφα, όταν μας χάριζε το χαμόγελό του, ένα χαμόγελο επιδοκιμασίας, αγάπης και αποδοχής. Πάντα με τον καλό του λόγο, με τις ευχές του.
-Καλημέρα, Παπα- Νικόλα
-Καλημέρα, παιδιά μου. Να έχετε την ευχή μου!
Εκείνη, λοιπόν, τη μέρα, ο Παπα- Νικόλας μάς κάλεσε στο σπίτι του, κι έτσι πήγα για να δω και την παπαδιά που ήταν ξαδέλφη της γιαγιάς μου. Έμενε δίπλα στον γιο Αλέξανδρο και τη νύφη του Κίκα, ενώ λίγο πιο κάτω ήταν η κόρη του Θεοδώρα με την οικογένειά της. Μετά τις θύμησες και την εξιστόρηση των όσων περάσαμε τα πρώτα χρόνια του ξεριζωμού μας, ο Παπα- Νικόλας μού εκμυστηρεύτηκε ότι σε αυτό το χωριό έχει πολύ καλό κόσμο, ανθρώπους ευγενικούς και φιλόξενους, που αγκάλιασαν τους πρόσφυγες με καλοσύνη και τους συνέτρεξαν.
Ένιωθε, όμως, πολύ ευλογημένος και ήταν ευτυχισμένος, γιατί απολάμβανε ως ιερέας ιδιαίτερης φροντίδας, αλλά και σεβασμού από όλους και όλες, κυρίως, όμως, από τον ιερέα του χωριού, ο οποίος από την πρώτη στιγμή τον καλοδέχτηκε και προσπάθησε να του απαλύνει τον πόνο της προσφυγιάς και της απώλειας της εκκλησίας του.
Αυτόν τον ιερέα αλλά και όλη την κοινότητα του Κιτίου ένιωσα την ανάγκη να ευχαριστήσω, σαν βρέθηκα στην Αγγελόκτιστη, εκ μέρους όλης της κωμοπόλεώς μας, εκ μέρους του Δήμου μας. Ως Δήμαρχος του Λευκονοίκου εκφράζω την ευγνωμοσύνη μας για ανθρώπους, όπως ο ιερέας του Κιτίου, και κοινότητες, όπως το Κίτι, που στην εποχή της δοκιμασίας μας στάθηκαν αρωγοί και συμπαραστάτες στους συνδημότες μας. Η Παναγία να τους χαρίζει απλόχερα την ευλογία της για όσα καλά έκαναν στον κόσμο μας. Κυρίως, γιατί φέρθηκαν καλά στον πολυαγαπημένο μας Παπα-Νικόλα!
Με την ευκαιρία αυτή, θα ήθελα να εκφράσω και τις ευχαριστίες μας και προς άλλες κοινότητες της επαρχίας Λάρνακας, όπως την κοινότητα Ορμήδειας, την κοινότητα τότε Λειβαδιών, ή της ελεύθερης επαρχίας Αμμοχώστου, όπως την κοινότητα Φρενάρους ή την κοινότητα Σωτήρας τότε, γιατί φέρθηκαν πολύ καλά στον κόσμο μας που απ’ τη μια στιγμή στην άλλη έχασε όλα τα υπάρχοντά του και βρέθηκε στης προσφυγιάς τις στράτες. Ας είναι καλά και ας έχουν την ευλογία της Παναγίας μας οι άνθρωποι! Και πλούσιο φωτισμό!
