Της Ζήνας Λυσάνδρου Παναγίδη
Δημάρχου Λευκονοίκου
Σεβαστόν Ιερατείον, αγαπημένοι μου συνδημότες και συνδημότισσες από το Λευκόνοικο, αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί.
23 Ιουλίου σήμερα. Μέρα σημαδιακή. Είναι η μέρα που τα ηρωικά παιδιά μας, οι νεαροί βλαστοί της κωμόπολής μας και συμμαθητές δικοί μου, μαζί με τον ήρωα καθηγητή μας, τον Σωτήρη Μιχαήλ, οι μαχητές της 181 μοίρας πυροβολικού, έδωσαν τη μάχη τους για να υπερασπίσουν τη γη μας. Παιδιά αμούστακα που από τη μια στιγμή στην άλλη μεταμορφώθηκαν σε λιοντάρια και πάλεψαν για την τιμή και την περηφάνια μας.
Ο Δήμος Λευκονοίκου σεμνύνεται για τα παλληκάρια του που άφησαν το αίμα τους στον Πενταδάκτυλό μας ή σε άλλα χώματα της κατεχόμενης γης μας. Ποιον να πρωτοθυμηθούμε;
Τον Σταύρο Καμιντζή, τον Γεώργιο Παπασολομώντος ή τον Δημήτριο Βρακά που πολέμησαν παλληκαρίσια και πέθαναν στην πρώτη εισβολή, γι΄αυτό τους θάψαμε στο κοιμητήριό μας; Τον ήρωά μας Νίκο Μανδρίτη που τραυματίστηκε στη διάρκεια της Β΄εισβολής και εξέπνευσε μετά από λίγο; Ή τα παιδιά μας που ήταν για χρόνια αγνοούμενοι και ανακαλύφθηκαν τα οστά τους με τη γνωστή μέθοδο; Τον αγαπημένο μας καθηγητή, τον Σωτήρη Μιχαήλ, που προτίμησε να μείνει με τους μαθητές του, ενώ μπορούσε να διαφύγει;
Τους συμμαθητές μας Πέτρο Βελούση, τον Έκτορα Κτωρή, τον Βασίλη Χατζησιεγκαλλή, τον Ανδρέα Μακρίδη ή τον Επιφάνιο Κυριάκου και τον Πανίκο Χατζηπαντελή; Ή τους αγνοουμένους μας, τον Κλείτο Κλείτου και τον Πανίκο Μηνά; Ή τον Μιχαλάκη Μιχαήλ που τραυματίστηκε στον πόλεμο και πέθανε κάποια χρόνια μετά;
Να θυμηθούμε και τους αμάχους μας που είναι θύματα των βομβαρδισμών, που τους έκαψαν ή τους μιδραλιοβόλησαν, ή τους σκότωσαν εν ψυχρώ, και πολλών ακόμη αγνοείται η τύχη τους;
Τι να θυμηθούμε και να μη ματώσει η καρδιά μας;
Χρέος ιερό φέρνει τα βήματά μας σήμερα σε αυτόν τον πάνσεπτο ναό, όπου τους μνημονεύσαμε και προσευχηθήκαμε για την ανάπαυση της ψυχής τους. Προσωπικά, πιστεύω ότι εμείς έχουμε ανάγκη τη βοήθειά τους, γιατί είμαι σίγουρη ότι οι ήρωές μας ευρίσκονται σε παραδεισένιους τόπους.
Αιωνία η μνήμη τους. Ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή τους. Εμείς υποσχόμαστε ότι όσο αναπνέουμε, θα τους τιμούμε και θα κλίνουμε ευλαβικά το γόνυ στο μεγαλείο της θυσίας τους. Κι ύστερα, θα αφήσουμε παρακαταθήκη στις επερχόμενες γενεές να πάρουν τη σκυτάλη για να τιμούν κι αυτοί, εις τον αιώνα τον άπαντα, τους ήρωες του αγαπημένου μας Λευκονοίκου.
Προς το παρόν, προσμένουμε την άγια ώρα της λύτρωσης. Ο Θεός δεν θα μας αφήσει. Μόνο ο Θεός μπορεί να μας βοηθήσει! Γι’ αυτό τα μάτια μας στον Ουρανό! Από κει θα έρθει η Ανάστασή μας. Φτάνει να το πιστέψουμε!
