Σάββατο, 10 Ιουνίου, 2017
Ώρα 11 π.μ.
Εκκλησία Αγίων Πάντων
Της κ. Ζήνας Λυσάνδρου Παναγίδη
Δημάρχου Λευκονοίκου
«Ένα παρθένο δάσος σκοτωμένων φίλων το μυαλό μας.
Κι α σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές
είναι γιατί τ’ ακούς γλυκότερα, κι η φρίκη
δεν κουβεντιάζεται, γιατί είναι ζωντανή
γιατί είναι αμίλητη και προχωράει~
στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο
μνησιπήμων πόνος».
Από τον «Τελευταίο Σταθμό» του Γιώργου Σεφέρη
Μνησιπήμων πόνος!
Ακόμα και στον ύπνο μας στάζει στην καρδιά μας ο πόνος.
Ο πόνος για τους φίλους και τους συμμαθητές μας που χάσαμε τόσο άδικα εκείνο το μαύρο καλοκαίρι του 1974. Ένας από τους συμμαθητές μας που δεν γύρισε τότε από τον πόλεμο, που για 43 σχεδόν χρόνια ήταν αγνοούμενος είναι και ο Επιφάνιος Κυριάκου, ο λεβέντης που γύρισε τώρα σε αυτό το κασελάκι. Πώς να χωρέσει τόση ομορφιά, πώς να χωρέσει τέτοιο παράστημα σε ένα τόσο δα κασελάκι;
Επιφάνη μας, σε προσμέναμε με ανυπομονησία να γυρίσεις. Να σου γίνει η νεκρώσιμη ακολουθία και να ταφείς με τιμές ήρωα, όπως σου αρμόζει, πλάι στους άλλους συμμαθητές μας που θάψαμε πριν από δύο χρόνια. Μας κακοφάνηκε που δεν ήσουν μαζί τους.
Ο Επιφάνιος Κυριάκου ήταν γιος του Σπύρου και της Ελένης, το γένος Επιφανίου από τη Βιτσάδα. Μετακόμισαν, όμως, και ζούσαν στο Λευκόνοικο, όπου αγόρασαν και ένα μεγαλόπρεπο σπίτι στο κέντρο της κωμόπολής μας, επειδή ο πατέρας τους δούλευε ως μηχανικός στο μεγάλο γκαράζ του μάστρε Θεορή του Ττόττορου, ενός από τους καλύτερους μηχανικούς της Κύπρου.
Ο Επιφάνης ήταν ένα πανέμορφο, γλυκό παιδί, ευγενικό και καλοθρεμμένο. Πάντα πρόσχαρος και ευειδής, προξενούσε τη συμπάθεια όλων, μαθητών και καθηγητών. Έξυπνος, δραστήριος, καλόκαρδος, μελετηρός και φρόνιμος, πράος και μειλίχιος, ένα παιδί με ήθος ζυμωμένο στα χώματα της Μεσαορίας μας. Ένα παιδί με αρχές και αξίες, ένα παλληκάρι με μεγάλα όνειρα και ελπίδες, ένα παιδί αμόλυντο, με την αθωότητα των δεκαεννιά χρόνων εκείνης της γενιάς.
Ο καθηγητής μας ο κύριος Λάμπρου, τον χαρακτήρισε ως ένα λαμπρό παιδί και θυμάται ότι στις εκδρομές έπαιρνε και την κιθάρα του για να διασκεδάζει με τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριές του.
Το μαύρο καλοκαίρι του 1974, ο Επιφάνης, που υπηρετούσε ως Έφεδρος Ανθυπολοχαγός στο 281 Τάγμα Πεζικού, ηγείτο μιας ομάδας στον Κοντεμένο. Με την αεροπορία τους οι Τούρκοι έσπασαν τον κλοιό στο Αγριδάκι, και τότε χωρίστηκαν σε τρεις ομάδες. Οι δυο κατάφεραν να γλυτώσουν. Η τρίτη εγκλωβίστηκε στα περιβόλια της Κυράς. Ήταν επτά άτομα. Τα δύο άτομα πήγαν να φέρουν φαγητό, είδαν ένα αυτοκίνητο της εταιρείας «Λάμπουσα», νόμισαν ότι ήταν Έλληνες, αλλά διαψεύστηκαν. Ο ένας εκτελέστηκε, ο άλλος γλύτωσε. Από κει και πέρα πιάστηκαν αιχμάλωτοι οι υπόλοιποι της ομάδας. Τους πυροβόλησαν και τους έριξαν σε ένα χαντάκι. Ένας φιλότιμος γεωργός, κάποια στιγμή, βρήκε τα κόκκαλα και τα έβαλε σε ένα λάκκο. Εκεί τους βρήκαν, κοντά στο χωριό Μάσσαρι. Ο Επιφάνης μας έχει τρύπα στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Πυροβολήθηκε μπαμπέσικα.
Στους οικείους του, τη μητέρα, τα αδέλφια του Κυριάκο και Μαρία, τα αδελφότεκνά του και τους θείους του που τόσα χρόνια καρτερούσαν τον λεβέντη τους να γυρίσει, ο πατέρας του πέθανε από τον καημό του, εκφράζουμε τα συγχαρητήριά μας για την προσφορά της οικογένειάς τους στην πατρίδα μας. Να είναι περήφανοι για τον ήρωά τους και να ζουν και να τον μακαρίζουν.
Αιωνία η μνήμη σου ήρωα συμμαθητή μας Επιφάνιε! Θα σε θυμόμαστε πάντα. Είμαστε σίγουροι ότι βρίσκεσαι στις αγκάλες του Μεγαλοδύναμου που σας έχει κατατάξει όλους τους συμμαθητές μας στη χορεία των μαρτύρων για την πίστη και την πατρίδα. Είμαι πολύ περήφανη που ως Δήμαρχος Λευκονοίκου σε καλωσορίζω μαζί με όλους τους συμμαθητές μας και τις συμμαθήτριές μας, τους καθηγητές και τις καθηγήτριές μας, αλλά και όλη την κωμόπολη του Λευκονοίκου.
Σεμνυνόμαστε για τον ηρωισμό σου. Υποκλινόμαστε στο μεγαλείο της θυσίας σου. Θα σε έχουμε και θα σε τιμούμε και θα σε προβάλλουμε ως πρότυπο για τις νεότερες γενιές. Γιατί, όπως μας παραγγέλλει και ο μέγας Περικλής:
«Άθλα γαρ οις κειται αρετης μέγιστα, τοις δε και ανδρες αριστοι πολιτεύουσιν».
(Γιατι οπου τα βραβεία της αρετής είναι τα πιο μεγάλα, εκεί συγκαταλέγονται μεταξύ των πολιτών και οι πιο αινάρετοι άνδρες).
Αιωνία ας είναι η μνήμη σου και αγήρατος η δόξα σου, Επιφάνιέ μου! Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.
