Δευτέρα, 20/5/2024, 2 μ.μ.
Ιερός Ναός Αγίου Αντωνίου στα Κελλιά Λάρνακας
Της Ζήνας Λυσάνδρου-Παναγίδη, Δημάρχου Λευκονοίκου
Τον Μιχαλάκη δεν τον πρόλαβα στο Λευκόνοικο, γιατί έφυγε μικρός για τη Λευκωσία. Ήξερα καλά, όμως, τη θεία την Ηλιού, την Πιττακαρού, όπως έλεγε η μάμμα μου. Ήταν οι δύο αδελφές, η θεία η Φουντζού και η θεία η Ηλιού από την οικογένεια Πιττάκαρα. Όμορφες, ψηλές, ευθυτενείς γυναίκες, άξιες, καλοδούλες, εργατικές, άξιες. Ήταν φίλες και γειτόνισσες με τη μητέρα μου στο πατρικό της σπίτι, κοντά στον Κρυό ποταμό, απέναντι από το σπίτι του μ. Νάκη και της Παναγιωτούς του Φύζανου.
Λόγω της φιλίας τους, η μητέρα μου βάφτισε τον Αντρίκκο της Φουντζούς, κι έτσι η φιλία μπήκε σε άλλη βάση και η σύνδεσή μας συνεχίζεται μέχρι σήμερα και με τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονά τους.
Γνώρισα, λοιπόν, τον Μιχαλάκη τα τελευταία χρόνια στο σπίτι του αδελφού του, του Πανίκκου, εδώ στα Κελλιά.
Στο μνημόσυνο του Δημήτρη. Ο Πανίκκος και η Νίνα με καλούν με πολλή αγάπη. Αμέσως, κατάλαβα ότι είχα να κάνω με έναν ευγενή κύριο, ευπροσήγορο, χαμογελαστό, πρόσχαρο, ομιλητικό, κοινωνικότατο, με χιούμορ και πολλή αγάπη. Αρχίσαμε να μιλούμε για τα χρόνια του Λευκονοίκου. Μιλήσαμε για πολλούς και πολλές που θυμόμασταν. Θυμηθήκαμε ιστορίες. Μου είπε πράγματα που δεν ήξερα, ομολογουμένως, γιατί δεν τα πρόλαβα.
Κατάλαβα πόσο αγαπούσε την κωμόπολή μας. Τον εκτίμησα αφάνταστα. Γνώρισα και την καλή του σύζυγο, την Καίτη του, και την όμορφη κόρη του, τη Μαρία. Μου άρεσαν πάρα πολύ. Χθες, η Χρυστάλλα μού τηλεφώνησε το θλιβερό μαντάτο. Λυπήθηκα, γιατί δεν ήξερα ότι ήταν άρρωστος.
Μιλώντας με την Καίτη, έμαθα κάτι πολύ σημαντικό που με συγκίνησε. Η Καίτη είναι αδελφή του ήρωα του Πενταδακτύλου, του αξιωματικού Τάσου Μάρκου, που τίμησε τη στολή και τον όρκο του περήφανου Έλληνα αξιωματικού.
Ο Μιχαλάκης γεννήθηκε στο Λευκόνοικο στις 16 Δεκεμβρίου του 1945. Γονείς του ήταν ο Δημήτρης Πουρκουρής από τις γειτονικές Γούφες και η Ηλιού. Ήταν ο μεγαλύτερος από τα αδέλφια του, και ακολουθούσαν ο μ. ο Κυριάκος, ο Πανίκκος, η Χρυστάλλα, ο Αντρέας και η μ. Μαρία. Μικρός πήγε στη Λευκωσία σε έναν θείο του και έμαθε την τέχνη του μηχανικού. Στη συνέχεια, με τη δουλειά του, κατάφερε και έκανε δικό του συνεργείο στην Παλλουριώτισσα. Βιοπαλαιστής, πάρα πολύ εργατικός, τίμιος και καλοσυνάτος, με ήθος μεσαρίτικο, κατάφερε να έχει πάντα καλή πελατεία.
Το 1971 νυμφεύτηκε την καλή του, την Καίτη, την οποία αγαπούσε πολύ, και απέκτησαν δύο παιδιά: τη Μαρία και τον Δημήτρη. Έχουν δύο εγγόνια, την Κατερίνα και τον Δήμο, και δύο δισέγγονα από την Κατερίνα. Ήταν οι μεγάλες αγάπες του. Καλός οικογενειάρχης, δεν ήθελε να στερηθούν τίποτα τα παιδιά του. Πρόσφερε, όμως, αφειδώλευτα αγάπη και στους γύρω του. Ήταν πολύ φιλόξενος, χουβαρτάς. Με αυτό τον όμορφο χαρακτήρα κέρδιζε τους πάντες.
Αγαπούσε, όμως, πολύ και τα αδέλφια του. Του άρεσε να παίρνει περιπάτους με το αυτοκίνητο την Καίτη και την αδελφή του, τη Χρυστάλλα. Ήταν ένας καλός νοικοκύρης!
Στην αγαπημένη του σύζυγο, την Καίτη του, τα παιδιά του, Μαρία και Δημήτρη, τα εγγόνια του, Κατερίνα και Δήμο, τα δισέγγονά του, τα αδέλφια του, Πανίκκο, Χρυστάλλα και Ανδρέα, τη νύφη του, τη Νίνα, τα ανίψια του και τα ξαδέλφια του, εύχομαι την εξ ύψους παρηγορίαν. Θα τους λείψει πολύ. Μόνο ο χρόνος θα απαλύνει την πληγή που άνοιξε με τον θάνατό του.
Αγαπημένε μας Μιχαλάκη,
Μακαρία η οδός η πορεύει σήμερον.
Καλοτάξιδο να είναι το ταξίδι σου στον Ουρανό.
Είμαι σίγουρη ότι ο καλός Θεός μας, ο Θεός της αγάπης, σου έχει ετοιμάσει καλό τόπο στον παράδεισο, μετά την πρόσφατη επώδυνη ταλαιπωρία με την υγεία σου. Αυτός είναι ή πρέπει να είναι ο στόχος όλων μας. Να σώσουμε την ψυχή μας.
Καλό παράδεισο.
Καλή Ανάσταση.
Χριστός Ανέστη!
Ας είναι αιωνία η μνήμη σου.
