Παρασκευή, 12/4/2024, 2:30 μ.μ. από τον Ι.Ν. Αγίου Ελευθερίου στο Τσακκιλερό
Της Ζήνας Λυσάνδρου-Παναγίδη,
Δημάρχου Λευκονοίκου
Αυτή τη βδομάδα βγήκε πάλι ο χάρος παγανιά στο Λευκόνοικό μας. Έχουμε τρεις νεκρούς: χθες κηδέψαμε τον Σταυρή Κημήτρη, σήμερα τον Κυριάκο Ποντίκη και την Κυριακή, τη Μαρούλα τη γυναίκα του Κύζου.
Κλείνω με σεβασμό και αγάπη ευλαβικά το γόνυ μπροστά στο σεπτό σκήνωμα του μ. Κυριάκου Ποντίκη, ενός ανθρώπου καλοσυνάτου, ίλαρου, σοβαρού, μειλίχιου, ευγενούς, καλόκαρδου. Κρατώ στη θύμησή μου την τελευταία μου επίσκεψη στο σπίτι του. Τον ειδοποίησα ότι θα τον επισκεφτώ και με περίμενε, καλοντυμένος με το όμορφο μπουφάν του, περιποιημένος, ευπρεπής. Η όλη παρουσία του στα 94 χρόνια του ήταν ενός ήσυχου ανθρώπου, χαμογελαστού, ζεστού, με ανώτερο ήθος και αρχοντιά ψυχής. Τι κι αν πέρασε φτώχιες στη ζωή του, τι κι αν γνώρισε στερήσεις, τι κι αν είχε πάντα το παράπονο γιατί τον έστειλαν 9 χρονών στη Λάρνακα να μένει με τον αδελφό του τον Μιχάλη στη Σκάλα για να μάθει την τέχνη του καρεκλά!
Μου εξήγησε στην τελευταία μας συνάντηση γιατί πήραν το επίθετο Ποντίκης. Ο πατέρας του ο Νικολής μάζευε ποντικούς, γι’ αυτό τον έβγαλαν Ποντίκα, και ξεχάστηκε το επίθετό τους που πριν ήταν Χαλλούμας.
Πόσο τη χάρηκα αυτή την τελευταία μας συνάντηση! Είχε μια μαγεία. Καθισμένος στην πολυθρόνα του στο προσφυγικό του σπίτι, μαζί με την κοπέλα του, με υποδέχτηκε με ανείπωτη και ανυπόκριτη χαρά. Σαν να ήταν γιορτή η μέρα εκείνη γι’ αυτόν. Ένιωσα πολύ όμορφα. Με τύλιξε στα μαγνάδια της καλοσύνης του, της αγάπης του, της σαγήνης που εξέπεμπε η απλότητα και η ταλαιπωρημένη ψυχή του, αφού πέρασε κάβους πολλούς, πολλές απώλειες είχε στη ζωή του. Τον θαύμασα, τον καμάρωσα, τον χάρηκα. Ένας όμορφος άνθρωπος στα χώματα της Μεσαρκάς. Διδάχτηκα από τον μεγάλο διδάχο της ζωής: ανθρωπιά, ντοπροσύνη, λεβεντιά!
Γεννήθηκε στο Λευκόνοικο στις 8 Μαΐου του 1930. Γονείς του ο Νικολής Ποντίκας και η Καλλιόπη, η στετέ η Καλή, για τα εγγόνια της. Ήταν το μικρότερο παιδί της οικογένειας και είχε πιο μεγάλα αδέλφια: την Παλεττού, τον Μιχάλη που ζούσε στη Σκάλα, την Άννα που ζούσε στο Βαρώσι και τη Χριστίνα που έφυγε στην Αγγλία. Έτσι, γινόταν εκείνες τις εποχές. Φτωχή οικογένεια, έπρεπε να ζήσουν. Ο μικρός Κυριάκος είχε μεγάλη διαφορά ηλικίας από την Παλεττού, αφού η κ. Δέσπω Καϊμακκάμη-Μπάκα, η κόρη της Παλεττούς, είναι μόνο έξη χρόνια μικρότερή του. Στη Λάρνακα έμενε από τα εννιά του χρόνια έως τα δεκαεννιά που γύρισε στο Λευκόνοικο και νυμφεύτηκε την Ελένη της Μαντριτούς. Βρήκε στη συνέχεια δουλειά στα δημόσια έργα και πιο ύστερα στην εταιρεία του Λόρδου μαζί με τον Σταυρή που θάψαμε χθες.
Απέκτησαν τέσσερα αγόρια με τη σύζυγό του. Εγώ ως γειτόνισσα τα έλεγα: «τα κοπέλια». Ήταν μικρότερά μου και τα αγαπούσα. Ο πρώτος πέθανε στο Λευκόνοικο, δεύτερος ο Πανίκκος, τρίτος ο Νίκος που του έδωσαν το όνομά του από τον πεθαμένο αδελφό, που κι αυτός έφυγε μικρός το 1980 σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, παραμονή πρωτοχρονιάς, και τέταρτος ο Αντρέας που έφυγε πριν από ενάμιση χρόνο.
Στην προσφυγιά ασχολήθηκε με διάφορες οικοδομικές εργασίες για να ζήσει την οικογένειά του τη λαβωμένη. Μια ζωή περιπέτειες και πένθος και απώλειες. Η θεία Ελένη είδε να της φεύγουν δύο παιδιά κι αυτός είδε τρία παιδιά. Πόσος πόνος! Πόσα δάκρυα. Πόση οδύνη!
Πονεμένος άνθρωπος που ο πόνος και η οδύνη τον έκαναν καλύτερο άνθρωπο. Μαλάκωσε την καρδιά του. Άλλους, αντίθετα, οι ταλαιπωρίες και οι δοκιμασίες, τους εξαχρειώνουν. Ο θείος Κυριάκος, παρόλες τις απώλειες, τον οδυρμό και το χαμό των αγαπημένων του, διατήρησε την ανθρωπιά και την καλοσύνη του. Έφυγε πλήρης ημερών, ήσυχα. Δεν ταλαιπωρήθηκε.
Αγαπημένε μας Πανίκκο, ο Θεός να σε παρηγορεί κι εσένα και τα παιδιά και τα ανίψια σου. Κυριάκο μου, να είσαι περήφανος για τον παππού σου. Να τον θυμάστε και να τον μακαρίζετε!
Αγαπημένε μας Κυριάκο,
Μακαρία η οδός ή πορεύει σήμερον.
Να πας στο καλό. Θα συναντήσεις τα παιδιά και τη σύζυγό σου.
Αφήνεις μνήμη αγαθή.
Αιωνία η Μνήμη σου.
Καλό παράδεισο. Καλή Ανάσταση!
